Çaste poetike me poeten;Alma MEHMETI

(Fenomeneve të natyrës)

Kjo tokë që dyert e ferrit hap.

Kjo kohë e marrë, qytetin zhveshur,

Nga gjethet e vjeshtës verdhacake,

Tapet rrugëve të ngushta ngjeshur,

Nga pemët e vjetra dhe ato shkurtake.

Ky qytet i shkretëtuar, rrugëve veç kafshë,

Njerëzinë mbyllur në kafaz hermetik,

Tmerri ka mposhtur me të sajin afsh,

Pa menduar për botën e vogël asnjë çik.

Ky det që shtrihet hapësirës tokë,

Si gjarpër gëlltit çfarë s’është e tij,

Sikur me djallin është bërë shokë,

Rehat, komod mysafir na rri.

Ky mal që vjell zemërim të zjarrtë,

E djeg pemët shumë vjeçare,

Të kuq kthen qiellin diamantë,

Ta vjedh shtëpinë pa pyetur fare.

Kjo tokë që dyert e ferrit hap,

Rrëmben gjithçka me dëshirë të saj,

Tërrbimin e njerëzimit bëri zap,

Për shpirtrat që vodhi su ndije në faj.

I kujt është faji që vuajmë kështu,

Zoti apo fati na ka zënë me dru???

/QendraPress/