Çaste poetike me poeten;Anila KODRA

DRIDHET NGA GJITHÇKA

—————————————

Dridhet çdo fije shpirti,

si tel violine ndaj të këputur

dhe, ndjen brenda vetes tërmet.

Ngrihet dhe gulçon si det dimrash

me dallgë , furtunë e tallaze .

Zemra s’do më të rrahë ,

do të heshtë ,kërkon të ndalë pulsi i saj .

Por , çuditërisht goditen muret e aortës

me forcë nga rrebesh lotësh

mbytur në një oqen me maraze .

Duart dridhen ,

tek germat lagur nga malli,

hedhin në kartën e bardhë ,

dhe mundohen ta mjosin atë bardhësi ,

ta shprishin , ti çorodisin qetësinë .

Dhe zëri humbet si një thirrje

tutje , tej në honet e largëta të Mrekullisë .

Asaj që ngrihej dikur rebele

dhe syve si pasqyrë

ua reflektonte dashurinë.

Dridhet dhe ai shtat ,

tani ndoshta jo i brishtë ,

lodhur nga vitet , mundimi

DRIDHET NGA GJITHÇKA

nga jeta , gëzimet ndonjëherë pendimi .

Dridhet si një e hollë purtekë ,

si gjethet zverdhur që shtrojnë qilim .

Bien trotuareve të ftohtë lehtë-lehtë

se ndodh me dashurinë

fle si dy fëmijë binjakë edhe lëndimi .

Dhe nuk guxon të flasë

veç duhet të presë ,

që me kohën dhe vitet

të jetojë për të dhe të mos vdesë .

/www.QendraPress.com/