Çaste poetike me poeten:Ariti GJINI

Ikën fëmijët tan, ikën.

_______________________________

Ikën,e na lan vatan.

Ikën të gjithë,nëpër botë.

U ndan,me nënë e me babën.

Ikët more,fëmijë ikët.

Na lat vetëm,nëpër shtëpi.

Nuk rritëm,as mbesa as nipër.

Që ishin,më e madhja dashuri .

Dikur .. nuk ndihesha e vetme

Se gjithmonë kafen, e pinim bashkë.

Dhe pse isha larg,nga bota tjetër.

Flisnim e qeshnim,e bënim gallatë.

Telefoni im,kurrë nuk pushonte.

Të gjithë ngërzit,më mermin me radhë.

Dhe dita vërtet,bukur kalonte.

E tani më ngeli,ta tregoj si përrallë.

Po koha sot,vërtet kanë ndryshuar.

Të gjitha ngelen ,veç si kujtime.

Dhe rrugët e botës, kush i ka provuar.

Ndihesh e vetme,dhe si jetime.

Eh..Sa e ftohtë qenka,bota e madhe.

Akullnajë shikoj unë,skaj më skaj.

E strukur do ngelesh,diku në një qoshe.

Dhe po të vdesësh,s ka kush të qaj

A@. Gjini

D-9-27-22