Çaste poetike me poeten:Bukurie Buçpapaj
TRIUMF MBI DHIMBJEN
1-
E pashë një njeri të mërzitur si veten,
Ecte e mëndja i fluturonte kush e di se ku.
Hapat, shikimet, mendimet, atë e zhveshën,
Bota antike, fytyrë vrarë, kundronte kuturu.
*****
Hija e tij largohej e sfilitur, këmbëzvarrë,
Në atë trajektore të shkërmoqur trishtie, hutimi,
Diçka e mundonte, dikush keq e kish vrarë.
Shikim i vrejtur, si rete ngrysur në ditë dimri.
2–
Më bënte t’i afrohesha, ta pyesja se ç’kishte,
Le të më thoshte vajzë: Ç’të duhet ty?!
Mjafton nga shpirti, mllefin ta shfrynte,
Dhimbjen e zemrës, ta flakte tutje, diku.
3-
E pashë një njeri, zemërthyer, shpirtsakatosur,
E sa të tillë ka në këtë të shkretën jetë!
Mësohu, njeri, ta duash veten edhe i gjakosur,
Në kohë, pa kohë, të mbijetosh,
nuk qënka lehtë.
4-
Në fund të fundit, çfarë rëndësie ka më thoni?!
Historitë e njerëzëve copëza jete jetuar,
Në vargun tim modest, desha që të reflektoni,
Mërzia mos t’ua vjell kohën nga Zoti caktuar.
5-
Ti nuk ke vdek, akoma mes t’gjallësh jetuar.
Më thoni, ku
qënka ndryshimi, kur shpirti vdes !?
Këmbë e duar lëvizin, ti nga realiteti i harruar
Mblidhe veten, mendjen lufto, se dheu do t’tres.
Andaj, forca jote mbi lot gjaku, triumf le të mbes.
AUTORE
Bukurie Bucpapaj
13.6.2022.
——————-
PËR DASHURINË
————————
Të Dua , e thënë shpeshherë
ç’kuptim ka kur se ke ndier
Të dua , nga buzët shqiptuar
veç në sytë nuk ka reflektuar.
Ti,bëhu i sinqert me veten,
mos thuaj ,jam dashuruar.
Thenē miqt e mi tê vërtetën,
shumë herê kemi gënjy vetveten.
Për dashuri kanê flijuar jetën
si Romeo për Zhuljetën.
