Çaste poetike me poeten;Denata RROJI
N’ det m’ pëlqen kur rri notoj n’ shpinë
Dallgët m’ përkundin si ninull…
Sytë m’ rrokin qiell,
Blunë sa dunë ata ma kufizojnë.
Kanavaca qiell më ngjan e ndejun
bojën për me tha prej shiut të djeshëm…
Unë vazhdoj të jem e shtrime,
ruej ekuilibrin e nji tape n’ sipërfaqen e ujit
Kalamendem nga bluja që më mbështjell…
Bahet gjithmonë sebep diçka me ta nxjerrë “pijen”…
Nje aeroplan papritmas ma shpoi bezen e qelltë,
E ndoqa me sytë e zemrës…
Nuk e ditsha që aeroplanët ishin lajmëtarë të
qiejve që nuk pata arritë me i prekë kurrë,
Por i pata ndje veçse shpirtnisht …
Denata Rroji
/www.QendraPress.com/
