Çaste poetike me poeten;Diamanta ZALTA

GARDH

———————

Mblodha një ditë gjithë lulet e shpirtit ,

ti bëja një gardh të bukurave të vogla të jetës .

Të mi ruante desha nga ´´vogëlsia e shpirtit ´´ të njerëzve ,

por edhe nga dobësitë e vetes . . .

MEDITIM

—————-

Tani , që duart më janë të padukshme ,

dhe njoh vetëm atë që quhet ndjesi ,

mendimi m´i palos horizontet e kohëve, m´i bën nji .

ndërsa zmbrapsem ,e zmbrapsem . . .

në një pafajësi ku paprerë bie shi .

Si ta ndaj Jetën në parcela ?

Ku ti gjej ato qindra piketa ?

Si të vë sinorë të rreptë aty ,

ku vetëm e paqme është e vërteta ?

Montoj me durim melankolikë e mija ,

për të gjetur shtyllën që mban ekzistencën :

´´Të jesh Nënë , do të thotë të duash fort ,

por më fort të heshtësh . . . ´´

/www.QendraPress.com/