Çaste poetike me poeten:Farie BISHA

Ëndrrat…

——————-

Nëse do të ishte e shkruar,

do të kishin ndodhur,

 mendoja me vete.

Ecim përpara,

 peng të së kaluarës,

një pelerinë e rëndë prej pluhuri kujtimesh,

qëndron në shpatullat tona,

si mburoja e metalit të luftëtarit të mesjetës.

 Pas një fije shprese të kapur,

si një rrjetë merimange që i reziston erës,

Dëshira, një ëndërr që asnjëherë nuk u realizua,

 qëllimi – një ishull paqeje në horizontin e largët.

Jeta ka planet e saj të paparashikuara,

 rrugë të pazbuluara, pa harta,

erëra që na çojnë në det të hapur.

Nuk është dorëzim, është ndjesi lirie,

frymëmarrje e thellë me mushkëritë e plota.

E kaluara, ajo barka e vjetër,

 braktisur në bregun e afërt.

 Atëherë, të ëndërrojmë apo jo,

 është pyetja.

Nëse realiteti vjen ndryshe,

për çfarë ato na duhen?

 Pa ëndrra, a do të kishte ngjyra bota?

Një anije shprese që duket në horizont,

 pasi ishullin e së kaluarës e kemi braktisur.

 Si Konti i Monte Kristos që nuk pa më mbrapa,

në rënie të lirë, hidhesh…

dhe era e ëndrrave fillon fluturimin.

 Atëherë mund të them, nëse është e thënë,

do të bëhet…

 Lundrimi drejt tyre le të jetë synimi,

 aty ku thyhet heshtja e dëshirave të pashprehura.

E shpirti gjen tokën e tij të shumëpritur.

&  &  &

Mungesë…

———————–

mendoi, kur praninë e tij nuk e ndjeu.

Atje valët ndalën vibrimin,

energjitë e padukshe u ndërprenë.

Mungesë…

Kur koha iku pa u ndalur,

dhe një hapësirë absurde i ndante…

Magjia humbi në drejtim të panjohur…

Unë nuk jam Penelopa që pret në Itakë,

telajon duke thurrur netëve të gjata.

As Sirenë që marinarët e gjorë çorodit

me këngën e saj në Anthemoessa.

Po ashtu dhe magjitë e Circes nuk më përkasin,

 thellë reflektoi. Në ishullin Aeaea,

pasiguria mbretëronte mbi gjithçka tjetër.

Ajo ishte mbretëreshë në ishullin e saj,

 thellë ndikoi në fatin e Odiseut.

 Mungesat sjellin pasoja…

Ajo nuk priste që erërat ta humbnin në detin të hapur.

Thellë thellë adhuronte Nefertitin E Egjiptit të largët… F

arie Bisha Luzern

 &  &  &

Gjysmën tjetër të hënës …

————————————-

edhe pse nuk e shohim, nuk do të

 thotë që nuk e ndriçon dielli.

 Shumë interesante, mendoi.

Iluzion i krijuar nga këndvështrimi ynë i kushtëzuar.

Dritë dhe hije, i duhen formës për të krijuar thellësinë.

Pa kontraste,

nuk do të kishte kuptim as jeta,

në marrëdhënie të përhershme me njëra-tjetrën.

 Asgjë nuk është plotësisht e fshehur.

Kufiri, një dilemë e ngatërruar.

Në këtë rast, duhet imagjinata.

Dhe pak pluhur magjik yjesh…

Marrje energjie, kur hëna tokës i afrohet.

Prandaj të dashuruarit asaj dëshirat ia nisin.

Ashtu si Mikelanxhelo në mermerin e Carrarës,

 imagjinoi Davidin,

me siguri të reflektuar nën dritën e hënës.

 Bukuria gjendet më parë në sytë tanë.

Ne i japim formë, ngjyrë, jetë…

Nëse fantasia nuk funksionon në këtë planet,

më mirë ta përziejmë pluhurin kozmik,

në një tjetër jetë…

Farie Bisha Luzern

/www.QendraPress.com/