Çaste poetike me poeten;Gjelina Maçi KECI

Legjenda e Kalasë së Rozafës

—————————————————

Nga kohët e vjetra na vjen një rrëfim

Është legjenda e kalasë pranë Bunës,

Kur muret ngritur ditën binin në agim

Ngrihej kalaja e Rozafës, aty ndanë udhës.

Tre vëllezër muret me mund po i ngrinin

Mërzitur nga kjo çudi që muri rrënohej,

Një plaku të urtë i kërkuan mendimin

Kjo punë e mbrapshtë më tej të mos vazhdohej.

Porosia që morën ishte vërtet e rëndë

Në themelet e kalasë dikush duhet të flijohet,

E gjallë të muroset një nga nuset nënë

Po deshët më tej që kalaja të mos rrënohet.

U menduan vëllezërit, u vunë në siklet

E lanë të flijohet kush bukën do t’ua çojë,

Dhanë besën mes tyre të mbetej sekret

Asnje nga nuset të vërtetën mos e kuptojë.

Dinakeria e njerzve nuk kishte kufi

I theu dy nga vëllezërit, nuseve u treguan,

Vëllai më i vogël porosinë e ruajti në gji

E kështu Rozafën në themel e ngujuan.

Dhe Rozafa u nis në mëngjes pa radhë

Bukën e përditshme vëllezërve t’ua çojë,

Pa u penduar fare e murosën të gjallë

Kalaja me emrin e saj për jetë do të rrojë!

Rozafa e murosur amanet la një fjalë:

Përjashta të më lini zbuluar njërin gji,

Çdo ditë kur tim bir uria ta marr,

Ma sillni mua qumësht tek unë të pijë!

Gjiri i Rozafës qumësht ende pikon

Malli për fëmijën është simbol përkëdhelie,

Syri i saj nga zemra ende loton

Rozafa mbeti si legjendë dhembshurie.

Gjelina Maçi Keçi

Botuar ne librin-Bija e Diellit