Çaste poetike me poeten:Kimete Durmishi
Shtegëtimi
——————–
Duke ecur pas pas hapave të ikjes pa u ndalur
Ku këmbët dhe kokën me vete duke e bartur
Po shtegëtoj në një vend të huaj e për ku nuk e di
Këmba ime jashtë atdheu kurrë nuk ka shkelë
Po eci rrugëve të botës por nuk e di a ka më kthim
Kah më udhëzojnë udhët andej po shkoj
Po si dukët rruga sjell vetëm rrugën e nuk ka mbarim
Në skaj të botës e përgjysmuar arrita pa asnjë shpresë
Ktheva kokën mbrapa disa herë gjatë gjithë ikjes
Pash diellin për herë të fundit që ngadalë rrokullisej
Perëndimi i fundit i diellit nga vendi im
A do të mund të kthehem ndonjëherë përsëri
A thua të mjerët e qmendur do ta përbinë
E do të gjejë ndoshta ndonjë thërmi kur të kthehem
Isha e pa fuqishme të ta mbroja nga bishat
Në asnjë vend më hënën nuk e pashë kurrë
Dhe dielli lindi më ndryshe pa rrezatim
Ajri me lotë pshtjellur i rënduar e gati pa oksigjen
Dalë e ngadalë më dukët se çdo ditë po vdes
Shkallët e jetës
———————–
Nuk e di edhe sa hapa mbetën
Por e di në sa u ngjita dhe kalova
Në çdo shkallë që lash prapa
Nga një kujtim në të shënova
Nuk pata frikë në mos u ngatërrova
Ato ishin gjurmat e hapava të mia
Dikund me vrap e me dashuri nxitova
Ndonjëherë e pikëlluar në to kalova
Dikur shkallëve do ju vie fundi
Nuk do të kem më as forcë të ngjitem
Do të ulem të pushojë
Nën hijën e strehës së fundit
Çka arrita në jetë do të mendoj
Nga lartë do të hedhi një shikim
Për asgjë nuk do të pendohem
E di ky ishte vizioni im
Si trashëgim u lash fëmijëve dashurinë
Sinqeritetin ua vura vath në vesh
Respektin u shkrova në shpirt
E unë e qetë nga kjo botë unë mund të ikë