Çaste poetike me poeten;Kimete Durmishi
DYLUFTIM ME TALIAN
—————————————
Jam e lodhur
e rraskapitur
Sytë më mbyllen
si e dehur
Qëpallat e mia
më rëndojnë
sa qerpikët e shkurtër
mezi i mbajnë
Nuk mund të lëviz fare
nga paraliza e gjumit
mendova kam vdekur
por frymarrja nuk më ndalonte
E ndjej dikën mbi kokën time
është dikush që nuk më shqitet
por nuk mund të kthjellem
T’ia shoh fytyrën që shndërriste
Ngrihu
se nuk është koha
për gjumë
Më thotë një zë
femre
mendova më erdhi
nëna
Por zëri i saj ishte i panjohur
Harrova lodhjen
dhe qepallat
mora dhe qerpikët
me vete
Brofa nga shtrati
dhe nga frika
nuk u ngrita
në këmbë
Vështroja
fytyrën e saj
Gjersa ajo buzëqeshte
me mua
Shkopi i saj më futi tmerrin
Ku jam e nga erdha pyeta veten
Unë jam rrëfyesja jote
ngriti zërin
Nuk besoj në rrëfime
i thashë
Mund të kthehesh nga ke ardhur
më lerë në gjumë
Pendimi do të të ndjek kudo
nëse ti i harron shkrimet e tua
Më nuk të ndihmoj
unë nuk shfaqem ngado.