Çaste poetike me  poeten;Kumrie Avdyl SHALA

TËRMET NË SHPIRTIN E LËNDUAR

—————————————————————-

Seç më përbin ajo fjalë e egërsirës së vjetër,

Që dikur përdorte forca e shkatërrimit njerëzor,

Në atë të dikurshëm rrugëtim arratie,

E më vuri në prag të rrugës pa kthim,

Buzë varrit të hapur nga duar të natës,

Hedhur si leckë e pavlerë,

Duke përbuzur mirësinë e pashterur,

Po dorë e shenjtë shpëtoi nga vdekja,

A ndoshta lulëzoi një e ardhme abstrakte.

Pse grimconi në kokë si miu misrin,

Lozni me shpirtin e trishtuar nga shtrigat e vjetra,

Ku jeni?

Silleni vërdallë duke fshehur hijen tuaj.

Pse më thoni “asgjë”, “asgjë”?

E vazhdoni të qëlloni shpirtin e pashëruar të jetës.

Kaq borxh u paskam pasur?

Juve, Perëndisë, a vetvetes?

Të bien këto tërmete në shpirtin e lënduar,

Me kaq epshe për të shuar rreze,

Të perëndojë dielli im e të mos lindë më kurrë.

Kaq borxh u paskam pasur?

E vazhdoni të më thoni “asgjë”, “asgjë”…

/www.QendraPress.com/