Çaste poetike me poeten;Principesa SOFIA

Dashuria…?

——————————

Nuk ka fytyrë, por ta njohim sapo na prek,

S’ka zë, por të flet më shumë se çdo fjalë,

Nuk ka trup, por kur të përqafon,

ndihesh i mbështjellë nga gjithësia vetë.

Ajo vjen pa trokitur,

si një puhizë mbrëmjeje,

që të përkëdhel faqen

e të zgjon në shpirt miliona dritëza.

Dashuria nuk kërkon…

Ajo jep,

dhe kur s’ka ç’të japë më,

të fal veten.

Të bën të presësh pa ankth,

të besosh pa frikë,

të shpresosh edhe kur bota të thotë “Jo”,

të duash edhe kur ndihesh bosh.

Pa dashuri…

Shpirti bëhet shterpë,

zemra ngurtësohet si akulli në mes të verës,

fjalët janë thjesht tinguj të thatë,

dhe sytë – dy pasqyra pa dritë.

Dashuria është ajo që të ngjit përsëri

kur jeta të ka thyer në copa,

ajo që të ngroh duart

kur askush tjetër s’të shikon.

Është ajo që të mëson të falësh,

të qash pa u turpëruar,

të dorëzohesh – pa u ndjerë i humbur,

të luftosh – pa pasur nevojë të fitosh.

Dashuria është ajo që të mëson

se zemra nuk është për ta ruajtur…

por për ta dhuruar,

pa kushte, pa kufij, pa korniza.

Ajo nuk është pronë,

as lavdi, as detyrim.

Është zgjedhje.

Zgjedhje që bëhet me çdo rrahje zemre.

Veç dashuria të shpëton…

Kur trishtimi të zë përdore,

e ti nuk sheh dritë as në horizont,

atëherë ajo të ngre – si valë e bardhë mbi det,

dhe të mbart, të bart,

deri në një breg ku jeta rifillon.

Dashuria nuk pyet për kohë,

as për moshë, për vend, për largësi.

Ajo jeton në një çast,

dhe rron përgjithmonë.

Edhe kur ikën njeriu,

dashuria që e ke ndjerë s’zhduket…

ajo mbetet –

si parfum në kujtim,

si zë në heshtje,

si lot që rri pezull në qerpikë…

Ndaj, në këtë jetë…

Mos kurse zemrën,

mos e mbaj dashurinë në kafaz.

Thuaje. Jetohu. Dije që…

Veç dashuria është gjithçka.

Veç dashuria të bën njeri.

Veç dashuria është Zoti në ne.

Vlore me 06.08.2025.

/QendraPress/