Çaste poetike me poeten:Shukrije GASHI

NGUJUAR N’VETMI

———————————–

(9 nëntor 2015)

Ç’ kur ike e me vete more Diellin

akullnajat le pas

mërdhiva ngujuar n’vetmi

Asteroid Apofin t’pres me ëndje

gjithë shekullin e pikëllimit tim

një Diademë shkëlqimi verbues

pres nga drita e syve tu pa jetë

zhgënjimit nuk i duhet më shumë

Tokën e vrau me nge NJERIU

më shumë se Blasfemi

Planeta GLIESE 581

është largë192 trilion kilometra

më afër se nesër

Ah ngujuar n’lëkurën NJERI

kam frikë nga t’panjohurat e tij

një tjetër Hurricane Katrina…

(October 2, 2016)

Me gjasë erdhi vjeshta

Drurit të Jetës në kuzhinën time

lehtas në heshtje po i bien gjethet

një ndarje pa lamtumirë

shpërndarë mbi tepihe përrreth

saksise çdo ditë

një shushuritje e lehtë pikëllimi

më zgjoi nga gjumi edhe sot

me pak rrëqethje ceremoniale

i mblodha të gjitha gjethet

sërish i vura mbi dheun e saksisë

një rit bekimi për rilindje

në pranverën tjetër

Ia behu vjeshta me përplasje

krahësh zogjsh shtegtarë

që me nguti tundojnë qiellin

me ca pasthirrma të rralla gati ofshama

një karvan vjeshte në kërkim

drejt viseve të ngrohta i grishë çdo perëndim

Dielli

Epo gjithkund erë vjeshte kundërmon jeta

një gjumë i rënduar mbi qepalla dënojnë

të shkundet nga ajri i ftohtë në mëngjes

a thua sa njerëz dhe gjallesa të tjera

bashkë me gjethet i merr vjeshta

në Vallen e Vdekjes që nuk e luan

ma askush si te Legjenda e Urës së Rozafatit

sa shume fëmi vriten çdo sekondë në Siri

e paqja me pëllumbin e saj zgërdhihet

me vetveten një profeci karremi në ankand publik

askush i pa fëmijët e sakatosur atje

as nesër as kurrë

Një gjethe vjeshte iku jeta…