Çaste poetike me poeten;Teuta BIÇAKU

Simbiozë

——————————

Në errësirën e tistë

shkrihemi, bëhemi njësh

ne dhe hijet tona

që portë pa kërrkëllimë gjejnë

herë në thembër,

herë në gisht.

Teksa zgjohemi në agim,

fillojnë ato të buluriten,

si gjuhë gjarpri

zgjohen të gjata të holla

bri nesh jetësohen, pllaquriten…

E në mesditë

kur dielli pingul mbi ne bie

ashtu të lodhura, të sfilitura,

të mpakura sa grushti

nën këmbët tona shtrihen,

përdhosen e bëhen rrogoz

e në perëndim prapë ringrihen.

Në ditët pa diell a me re,

të zbehta, të hirta,

nga pas na përvidhen

ato hije të mpita.

Një simbiozë e përhershme,

brenda,para, mbrapa,

majtas, djathtas, skiç…

ato silueta të lëvizshme

me ritmin tonë,

por gjithmonë të hirta,

të errëta apo të zeza pis.

/www.QendraPress.com/