Çaste poetike me poeten;Teuta BIÇAKU

Vibracione kohe

———————————–

Kohë e dendur…

Çasti nuk pret çastin të vijë.

Shpeshtohet frymëmarrja për të kapur momentin.

Dendur e më dendur çastet.

Dendur e më dendur fjalët, buzëqeshja.

Dendur e më dendur lotët, përflakja.

Nuk pret dora dorën, syri syrin, veshi veshin,

aroma aromën, hapi hapin, shkëlqimi shkëlqimin të ndrijë…

Ska kuptim një pikë ndalese, aq më pak një vijë.

Kohë e rrallë…

Një çast troket e tjetri s’duket të vijë.

Në mes pritje…

pritje e dendur,

sa harrojmë frymëmarrjen

i ndalojmë rrahjet zemrës,

zbrazëti…

Presim ta thyejmë heshtjen.

Nuk duket fjala.

Nuk ka peshë buzëqeshja,

mbetet pezull.

Lotin diku mes faqesh e ngrijmë.

Hap i ënjtur nga pritja.

Sy i turbullt nga shikim i ngrirë.

Vesh i mpirë në pritje të tingullit të radhës…

Ka fillim gjithçka.

Fundi nuk duket të vijë.

Pezulli, pezulli…

E ndërkohë jeta krijon vibrimet e veta,

valë-valë në rrathë që pikënisin në çdo veprim,

ndërpriten, interferojnë apo shuhen,

për të justifikuar turbulencat, pauzat.

Për t’i dhënë gjithçkaje kuptim.

/www.QendraPress.com/