Çaste poetike me poeten;Trandafile Malshi

Deti

———————-

Dallga me valën më shohin nga larg

Afrohen bukur këndshëm

Të më marrin aty më hedhin në krahë

 Deti më ngjyen në kripën e saj

Më zhyt e më banë me ardhë

Si drita E pastër në shpirt qelibar

Më hedh e më pret në krahē andrrash

Më fundos ,më gremis Më shpëton e më ushqen shpirt e zemër

Me tana mrekullitë Bashkë me rrezen e diellit

 Që luan me valën lozonjare

Dhe uni I pastruar fort do

Të shërohet nē ty det ngadalë

N’kam e fort me qëndru

Dallgë të furishme ranë mbi njerinë

 Gurt e zallit xixa lëshojnë

 E randë u ba pesha mbart mbi shpinë

N’kam me qëndru

Npër ditë motesh shpirtit t’krrusun

Rrokanisur helmesh e intrigash plot

Mban n’kamë shpresa e amla S

e dikur marojnë e s’vuan më kot

Erdhën dallgt e nalta

N’breg u përplasën pa mëshirë

Deshtën t’a helmojnë jetë e dëshirë

T’ ndryshojnë at ‘shpirtin e lirë

Por jo ……por jo

Qëndresën se gris askush

Buzëqeshjen kush smund t’a marrë

 Jetes I gjendet arsye më e mirë

 Me qendru n’kam

 &    &    &

Fjala

——————

 E kam ngjyer fjalën

 Npër hojet e jetës

 N’bojën ma t’shndritshme t’shpirtit

Ashpër m’erdhën dallget qe I perballova

Po fjalën gjithmonë e mbajta

T’strukun nē ma t’bukrat fletë kurrë sdesha ti njollos

As gjethes as botes askujt sdesha tja them

 Aty ngjyer n’bojën ma të bukur

 Shkrujta fletë një nga një

Ma të amla që diku mund t’ gjejmē

I kam pritur shumë erna

Po fjalën atē tëmiren e

pata gjithmonë n’ buze

Askund se harrova buzëqeshjen

Qe shprese I fal gjithkujt nper

rrepina a vështirësi

 Ku te mbahet njeriu I shkrete

Duar e gjunjë te çjerra

Por atë fjalën dhe buzëqeshjen

Armatosjen mban si shpatën

mban ushtari a një mbret

 Ndaj flisni bukur njerëz

Buzëqeshni ambel se gje sju kushton

Falni gjithkujt fjale te bukura

Se jetën ju ndryshon