Çaste poetike me poetin; Hekuran HALILI

Ç’T’I BËJ SHPIRTIT

—————————-

Para shume vitesh kanatjeren me ndonjë vrimë,

ma mbulonte këmisha fanellatë,

këmishën e tretur bërë kartë,

ma mbulonte bluza e leshtë,

bluzën e lodhur nga koha,

xhaketa e kadiftë, mëngëgjatë,

çorapet e çngjyrosura nga larja,

i mbulonin këpucët me pluhur e baltë,

po shpirtin e ofenduar, shpirtin e vrarë,

me se ta mbuloja,

kur çdo mëngjes duhma ere sillte Qafë Bota,

si ofshamë njerëzish në torturë,

me se t’a qetësoja,

kur kopetë e reve të zeza,

që vendlindja ime niste Nartës e Saraqinit,

duhishëm qanin fushës së Vrinës,

me shi kokërrmadh sa ullinjtë e Lopsit?!…

Unë qaja bashkë me shiun,

mes vetëtimave e bubullimave,

për fatin tonë, të viseve nuse,

por edhe kjo stinë shirash,

shpirtin, as ma fshihte, as ma shëronte…

Pas stinës së shirave të shpirtit,

vinin stinët e sigurimsave komunist,

që grupet “armiqësore” me ne bënë,

shpirtëzinjtë, që lozën me jetët tona,

“armiq” na thanë, se deshëm vendin tonë,

karierë bënë me dhimbjen e dinjitetin tonë,

me jetët e fëmijëve, rënkimin e nënave,

si zervistat gjueti bënë me burrat e Çamërisë,

deri në mbijetesë e shpunë shpirtin çam,

mbetur damkë turpi në fytyrë të kohrave…

Kështu mëngjeseve, ditëve, viteve,

deri sa një ditë erdhi “përmbysja komunizmit”,

e unë rreshtuar tek ëndërrimtarët,

shpresova pa e fshehur shpirtin tim,

në shërimin e plagëve të kombit…

Koha rrodhi në shtratin e saj,

në trungjet e ullinjve shekullor të vendit tim,

të vetmit që falangat zerviste dot s’i dëbuan,

njëzet e pes rrathë të tjerë u shtuan,

por,

nga Qafa e Botës vinë të njëjtat duhma ere,

me rënkime njerëzish në torturë,

tufat e reve maleve të Nartës e Saraqinit,

të zeza janë e shi vajtues derdhin,

unë ende bashkë me to,

brënda shpirtit ngre stuhitë e lotit,

në vatrat e shtëpive tona,

ende nuk janë ndezur,

zjarret e zemrave të nënave,

çatitë e shtëpive varur rrinë,

si fati ynë gur në rrokullimë,

ullinjtë lëkurëplasur nga marazi,

nxihen e nxihen sa trembin natën,

varret stërgjyshore, kodikët e kujtesës,

ende nën ferra e driza rënkojnë,

ende në ato vise të bekuara,

kullosin rrufetë e padrejtësive,

atje gjithçka,

guri i plagosur,

muri i pushkatuar,

çatia e djegur,

shpirtrat e pafajshëm,

ajri e drita, dihatja e dheut,

presin një falje,

të rehatohen

dhe bashkë me ta dhe shpirti im…

Kanatjeren, këmishën, bluzën, xhaketën,

çorepet , këpucët, tani i kam firmato,

por shpirti ende ai ka mbetur,

se koha e njerëzit më zhgënjyen…

Ç’t’i bëj shpirtit çam…?!

/www.QendraPress.com/