Çaste poetike me poetin; Kujtim HAJDARI

ME BIJË PLOT E PA BIJË NGELE

———————————————-

Tek bijtë u nis botës pa fund,

Kur mbylli shtëpinë zemra pikoi,

Mbi supe i ra qielli plumb,

Dhimbja e rëndë si shkëmb peshoi.

Bijtë në lule të rinisë,

Në krahë ëndrrash fluturuan,

turravrap pas pasurisë,

nëpër botë, larg, ku i çuan.

Sa i priti t’i kishte pranë,

Por vitet shtuan vetëm mall,

dhe pse dëshirë të madhe kanë,

e lanë vetëm babanë në hall.

Larg nga vendi e njerëzit tanë,

as mall e brengë s’arrijnë të shuajnë,

çfarë ëndrronin e çfarë u dhanë,

yzmeqarë botës të vuajnë.

Ëndrrat grisur nga mërgimi,

era e kohës i bëri zhele,

mëmëdhe të mbyt trishtimi,

me bijë plot e pa bijë ngele.

Tani udhën po marrin shpesh,

drejt fëmijëve kjo moshë e thyer,

syri të qan, buza s’të qesh,

kohët bastarde sa t’kanë fyer!

/www.QendraPress.com/