Çaste poetike me poetin; Lumni NIMANI
E hyjnishmja dashuri
——————————
Nuk vdes kurrë
e hyjnishmja dashuri,
sa të ketë:
Lule aromëmirë,
Të çiltër e të dëlirë
që dashuron me pahir,
atë djaloshin ogurmirë,
që nga muzgu në të gdhirë.
Ai trandofil lulesh;
para se ta puthesh,
të bën, që asaj t’i lutesh,
n’shpirt thell që t’i futesh,
të nxitosh, të mos ngutesh
xhembash kujdes t’i ruhesh.
E që hojesh e fton.
Fjalë e saj e mjalton.
Me afsh shpirti e përqafon.
Me musht zemre e dashuron,
edhe pa krah e bën të fluturon.
Nuk vdes kurrë
e hyjnishmja dashuri,
Sa të dredhet belholla,
aromëftua e kuq si molla;
goca e çuna nëpër shkolla,
ca flokarta e ca fjolla- fjolla
Me sytë e zi e vetullat e holla.
…
Sa të ketë:
djem e vasha t’anës Drinit,
Vasha e djem prej Dukagjinit,
e vajza të bukura prej Ulqinit,
bardh bash si vala e Shkumbinit,
që çunit ja bëjnë me bisht të synit.
E…
kur sybukura prej Luginës,
me zë t’bukur si t’kanarinës
dhe me aromë të trëndelinës,
e do atë djaloshin e Prishtinës,
e puth jo n’sy të botës – por tinëz.
E pehria t’ëmbla llapjane;
e cuca të majra shkupjane;
e çika malësore tropojane,
me goca belkëputura Tirane,
e bëhen gati për atë natë kane.
Lum ai që i ka kësmet – ai bir nane!
Me arvanitet e Çamërisë.
Me djemë burra të Labërisë,
e me shtojzovalle të Toskërisë.
Me çuna të pashëm të Gegnisë,
pa harruar as të bijtë e Dardanisë,
m’ia shtojnë nurin nanë Shqipërisë.
O vajzëri e ju djelmënia,
qëkur në botë u krijua njerëzia,
atëherë lindi e hyjnishmja dashuria.
E ju dëgjoni, e mos i harroni fjalët e mia!
Se s’ka dobi as nga urrejtja dhe as nga zilia
Kush dashuron: është i bekuar nga Perëndia!
/www.QendraPress.com/
