Çaste poetike me poetin;-Nexhbedin BASHA
SHKËNDIJA QË S’U SHUA
———————————
Një shkëndi u ngrit në horizont.
Në asfalt, xhaketa e vjetër,
dridhej mes hapave të parë të lirisë.
Një pëllumb i bardhë
u shkëput nga terri
dhe qielli mori frymë ndryshe.
Brenda nesh zienin vite të mbytura.
Prangat nuk mbanin më,
aset e klisheve u rrëzuan.
Një mit ra;
ashtu siç bie një mur i lodhur,
që pret vetëm duart të lëkundet e bie
përdhe.
Shqipëria u zgjua.
Në çdo cep, njerëzit në dëlirë,
U zgjuan nga gjumi i rëndë,
si lastarë të brishtë,
që kërkojnë më shumë dritë.
Perdeja e hekurt u copëtua
si karton i lagur nga shiu.
Unë isha në prag;
i zbrazët,
si një flutur që kërkon krahët e vet.
Gjumi trazuar…
Gjumi trazuar…
Pëllumbi i bardhë erdhi si aromë deti,
si valë që s’shuhet,
si një shqiponjë që rikthen lashtësinë.
Filizat shpërthyen kudo,
rritja u bë zë,
zëri u bë rrugë,
rruga u bë këngë,
rruga u bë ndryshim.
Zinxhirët ranë,
dhe nga errësira doli një dritë e re, si dielli i art’.
S’kërkojmë lëmosha,
veç amanetet e kohës.
Nuk kemi më kohë të zvarritemi.
Ëndrra jonë ka emër:
Ajo është Evropa!
Sot, pas tridhjetë e pesë vjetësh,
ëndrra europiane ende troket;
as e shuar, as e mbërritur,
si një dritë që lëviz përpara nesh.
Ne ecim ngadalë, por nuk ndalemi;
shpresa mbetet fije drite në errësirë.
Ëndrra pret të shkruhet deri në fund,
dhe atdheu ende kërkon
të flasë me zërin e vet të lirë.
/QendraPress/
