Çaste poetike me poetin;Namik Selmani

Ti më mësove që të dua jetën

—————————————-

Ti më mësove të dua ballaz jetën, pa mistere

Të dua ndryshe derën që hapet pa trokitje.

Ti më dhe rrezen që fshihet edhe pas reve

 Një stap bariu që mbledh delet në shtigje.

Ti më mësove të dua gonxhen e lules së një saksie

Që nga filizi i brishtë deri sa shpërthen petalja

 Nëse diku ka një mjegull që i jep tokës hije

 Do ta zbukurojë fjala jote ku gjunjëzohet parajsa.

 Ti më mësove që lumin të mos e quaj përrua.

 Zjarrin ta ndez gjoksit më fort se në oxhakun e vatrës.

 Ti je kaprollja e një pylli të dendur, të gjethuar.

Ti je drenusha që luan me degën e lofatës.

Ti më mësove të përkëdhel fjalën e nënës.

Në shkronja abetareje të jem përherë si në festë.

 Ah, sa gjunjë të fortë dashka Mali i Ëndrrës!

Sa lule urimesh dashka të thuren në jetë!

Ti më mësove të dua trungun dhe gjethen verdhane.

 Tek bie pas një valleje fluturore në tokë.

 Më mësove të dëgjoj frymën e malit në tufane.

Më dhe në sy e në zemër një tjetër kurorë.

 Dhe hesht para lumturisë si nxënës i zellshëm.

 Dhe prek pikëlotin e kristaluar si pikë vese.

Ç’do më thuash nesër me alfabetin e mistershëm?

Ç’lule do të mbjellësh në jastëkun tënd ditënetëve?

Më mësove të dalloj baltën e ngjyrosur nga bronxi

 Floririn të mos e ngatërroj në tregun me vjetërsira

 Të prek majën qoftë edhe me plagë te gjoksi të kuptoj

urimet e ëmbla pa buzëqeshjet e shtrirura.

Më mësove që të dua lumturinë e një tjetri

Më shumë se lumturinë e hapit tim në udhë

Nëse një ditë mbetem i vetmuar nëpër dallgë deti

Do të kem forcën tënde të mos bie në gjunjë

Ti më mësove që të prek jetën si petale të freskët

 Dhe me kapistall të kap lakun e së përpjetës.