Çaste poetike me poetin;Ylli POLLOGATI

KUR ECA KËMBË ZBATHUR

———————————————

E shkurtër kjo jetë dhe pse i themi rrugë e gjatë.

Herët, kur bryma është në ngritje, mëngjesi me cicërimat e zogjve, ditës bukurinë përcjell

Dhe themi,

– Na qoftë e mbarë.

Por dita të prishet,

kur sytë të molepsen pluhurit gjithkund dhe sheh zvarranikët,

që pangopësinë skicojnë.

Kokën kthej pak më tej, tek ata,

që pakogjë që kanë, shtëpive molloisen e thonë, shyqyr e bereqet na qoftë.

Mjerim i ngopur ky, modern apo i çdo kohe qoftë.

Frymë marrin vërtet.

Dhimbjes, jemi gjallë i thonë.

Lotët që dhëmbëve kërcasin humbasin gjumit,

një ëndrre bollëku.

Ja…, kështu na qenka jeta, frymëmarrje e një puhize të padukshme.

Ecja dhe veç qiellin doja të

shihja.

Kësaj pastërtie jetën ëndërrova. Kjo e sotmja, brinjë thyer e shpirt plasur.

Ëndrrave, pranga m’i vunë,

si i lindur të jetoj dhimbjet e të pajetën.

Eci rrugës e një zë më bëhet, -Kalofsh një ditë të bukur.

Ja më thoni, si mund ta quaj ditën ditë e t’i gëzohem ndonjë bukurie,

kur flaka dhe kënga në lot logorisin.

Vërtet eci dhe nuk di si ecja e në cilën rrugë ecja?!

Re të grinjta m’i tymosën. Mykëtira e pluhurosur mes tyre ka ngecur dhe nën qiell noton.

Cila ishte rruga ime, në cilën rrugë eca?

Nuk e mora vesh!

Dhimbjet numërova kësaj jete idealiste,

që nuk e gëzova.

Gjurmët, që kur eca këmbë zbathur shkruan, syve ngjyer…

Ylli Pollogati@

/www.QendraPress.com/