Çaste poetike me poezi nga ;Qazim THAÇI
Sytë e tu
——————–
Brenda syve tu shoh ëndrrën time
Sepse me duket se vetja ime është aty
Kur stina bëhet dyshe ne verë bëhet dimër e në dimër verë
Mas yllësin tënde me vogëlsinë time
E si të emërtojë këtë dashuri apo mallkim i them mikes time
Do të doja ti shoh ëndrrat tua në gjumin tim
Po të kisha Nanën ti them të më shpjegojë ato
Do të doja të shoh në jermit e mia
po ta kisha babanë ta pyes se ate për këto jermi
Lisat bartin erërat e erërat bartin e ëndrrat tona
Sa shumë jetuam e sa pak u dështëm i them syve tu.
____________________________________________________________
Atdheu im
——————-
Nuk është Kosova veç harta e vogël në globin tokësor
As nuk është sa dhoma ku bëjë natën gjumin
E shoh ëndrrat e vendlindjes
Atdheu është Forca e Flamurit
është kënga e Burrave legjendar
është gjaku i dëshmorëve
Atdheu është zëri i mbesave nipave e brezit të ri
Atdheu është Gjithçka më shumë se mund të mendojë unë
është gjithçka që ka ëmbëlsi e ka durim guri.
Atdheu është më shumë sa mali e druri më shumë se malli e dashuria.
______________________________________________
Jeta si siluetë
Kur lazdrueshëm në mëngjes luaj me Dimalin lojën symbyllas
___________________________________________________
Kujtimet
———————–
Kujtimet janë adresa që kanë shumë dashuri
kanë shumë dhembje e shumë mall prindor
Kujtimet janë si purpur ëndrrash nëpër kafka
E kanë adresarin e shlyer si fletorja e shitësit në dyqan
Kur mat dhembjen në shkëmbim të dashurisë
Trëndafilat rozë kanë kujtimin e shokut tim dëshmorë
Se ato nuk arriti të ia dërgojë të dashurës si kujtim kohor
Kujtimet janë si buka në trastën e bariut plak
Që masin mallin e fëmijëve të shkrepur bjeshkës
Për tufën e e për bukën e fituar me gjak.
Prizreni
Askush nuk e kujton ndryshe pos si një qytet me Shadërvan
Edhe profesorët pensionistë duke pi kafen e bërë llafin e politikës
As pa profesor Hamitin që gështenja shet dimrit e misër verës
As pa argjendarët që presin zezonën e dasmave
E as pa Urën e Gurit dhe hallin e besës së madhe
As pa Marashin plakë e Lidhjen e Besës Shqiptare
As pa kalanë e as pa teqetë e plotë-besimit
As pa minaret e ezanin e thirrur
As pa katedralen e as pa Sahat Kullën e kujtimit.
Prizrenin askush se kujton as pa Bushtricën tekanjoze
As pa mullinjtë e harruar e pa Zerenin poet
Prizreni që ka orën e e secilit në xhep
E mat shekullin me frymë qytetarie
Here me hak ,por jo me hile.
Askush se kujton as pa Gëzimin e as pa Çerkinin
As pa doktor Dautin e as pa Komandant Drinin.
Prizrenin e këngës e ëndrrës e fjalës e legjendës
Landovica
Euuu sa gjatë legjenda ka shku
për të dhënë emrin e këtij katundi
Aty ku thuhet se puqen trimëria e kujtimi
Aty ku thuhet se historia e lashtë u gatua me të renë
Lan do vi ilirët tek Jeremitë
Për të pasur histori në përroin e Zenel Agës
Për të madhështua shpirtin e heroit Hashim Gashi
Ehuu sa gjatë legjenda ka shku
E në vete ka ngrit mjegull mbi Pashtrik
Lan do vi tek Jeremitë
Dëshmorë e lavdi mbi Lan do vi.
Prizren, emër nëpër krisma
Pranverë me erë gjaku, kudo.
Kërcas,dhëmbët dhe zemra brufullon.
Duke lëshuar Prizrenin me erë gjaku kudo.
Si të të lë Prizren,bashkë me eshtrat e shokëve të mi.
Shtëpitë e bëra hi.
E si ta braktisi, O Zot këtë qytet.
Ku përballë forcat e armikut më nuk duken barrierë.
Kristaltë duken sytë me lot pastërtie.
E si të zgjohesh nga kjo dhembje plotë mallkim.
Kur fëmijët e mbetur shahen e rrihen për një krishkë bukë.
Si e thyhen qafën këta armiq, si pa kokë.
Kush po i shiton them o Zot…..
Gjaku i foshnjave keqas i ka zënë këta theqafësh
Heshtje krijojnë netët e Bartolomeut.
I them gruas këtu duhet të jemi.
I them Atdheut, Albulenës e Gresës.
Poetët nuk i vrasin, luftëtarët si merr plumbi..
Orë e pikëllimit, duket sikur me Sazanin mat
Dritën e ditës së Bartolomeut shqiptar.
Për dreq sot as profetët mëkatarë
Nuk i lamë në maj 1999 se nuk lëshohet
Ky qytet me erë gjaku kudo….
Sa më trishton heshtja e fëmijëve xinxar
Që heshtin sikurse lojëra më në botë s’ka
Humanizmi po vdes s’ka as qumësht as fasule
S’ka as vaj amerikane në “Nënë Terezë”.
Rrugët e heshtura shëtitje vetëm të tanksave
Në vend të korzos me plotë rini.
Nënën e nanës se si askujt buza pak n’gaz
Si shkon, pos lotëve të kristaltë si memec.
Askujt si shkon në mend as për lajme
As ti kujtojë së paku të vdekurit me
Ndonjë lutje fetare o Zot…..
Askush s’tregon as edhe një mahi
Pos secili mendon sa ters numrin 9 e 9 e 9-të
Kush pos këngëve jevgjish të Beogradit
Nuk ndien në sheshin e “Shatërvanit”.
I them Seles, a mbet kush pa u çmend në këtë qytet?
Ajo heshtur për herë të parë buzëqesh..
E më tha “as ti ende s’je çmendur, mendojë.”
Si askush s’tregon ndonjë barsoletë them me vete
E masë diellin me pëllëmbë dore si i luajtur mendsh.
As komandat “Drini” në telefon sot, nuk thirri, për të marrë mendimin e tij
Ku të shkohet kështu pa adresë, them si në agoni.
Kukësi gri ishte bërë derë pritje për ata që
Kosovën e donin si vatrën e tyre
Prapë them e ku të shkohet pa adresë.
Jevgjit e Beogradit shamizezë mbi kokë
Sikur xhelat kacavirren mbi gjoks femrash
Që s’bëzajnë sepse se dinë se do vdesin përsëri
Si ta lë këtë qytet me erë gjaku i them mendjes
Ku për të mbetur në jetë, duhesh bërë kufomë e gjallë.
Sa rrallë dëgjohet shqipja
Karshi këngëve jevge të Serbisë….
Të shkosh në Kukës në operacionin “Shigjeta”
Ishte i vetmi shpëtim nga kjo çmenduri e nga ky vërbim.
Prizren,30 mars, 1999./Kohë lufte në Kosovë/
Shtëpia që përtrihet për çdo dekadë
Shtëpia që fletë gjuhën e historisë
Në vete këmbëkryq për 14 dekada
Mat e çmat dhembjen dhe krenarinë
Sheshas flasim ,si dikur a jemi në shtëpinë tonë?
Dhëmbi nga Misiri,kënga nga Malësia e Tropojës
Mbajnë izon për këngën e Rrushe Rexhës
Ku breg Drini ja numëron plumbat në trup ,e plagët në shpirt
Po kënga nuk vritet o mik, bien zë nga Kruja
Rrushe Rexha në fund t’livadhit- Po bërtet si zanë prej malit
Kënga tash e sa vite këmbëkryq shëtit nëpër varre kohe
Tek Marashi,nën dritë rrufeje kalitet në brendi rrapi
Vasha me flokë të gjata e plagë nga Stambolli
Shtëpia që përtërihet për çdo dekadë
Ka dhembje koke nga murtajë e kohës
Prap mat e çmat sheshas për të gjetur eshtrat e parisë.
______________________________________________
Për gurin e betimit e pimë gjakun tonë
_______________________________________
Në Besëlidhje a lindin kopilë të kohës, pyesin historianët
Si ti them Abdylit , Ymerit,Sylemanit e shumë të tjerëve
Se Prizreni ende frymonë nëpër kohë me fener Bimbashi
Eshtrat e Musa Shehzades, po i kërkojnë në Lumbardhë
Ku ti gjejmë e të bëjmë gurin e besimit atdhetar
Diellit ti besojmë se ka jetë e shumë dashuri edhe kur bie shi
Në Prizrenin e vrapueses nga ajo lashtësi si Sozi Vereni
Bashkarisht të rrugëtojmë drejtë dhembjes të detit Jon
Tek kala e Kaninës të bëjmë betimin se gjakun tonë ta pijmë
Për të folur të parën gjuhë të këtij dheu që ende na mbulonë
E betimin ia japim si bekim për lindje e për vdekje deri në Atdhe
Ps. Poezia qe mori vendin e pare ne konkursin LSHP
————————————————————————-
Mik ullishtave rrugëtojmë
/Basri Çapriçit/
Atë natë kur kuptova se ike nga kjo botë.
Tërë natën kam shëtitur ullishtave të Shtojit.
Rrjetën e peshkimit e kam harruar në Bunë.
Kam shkuar te varri i Ymer Prizrenit.
Jam rrëfyer për vitin 1981.
Prapë shëtita Ulpianën, me Doruntinën kam biseduar.
Se legjendat e Arbërisë në gjysmë na mbetën.
Madhështia është letërnjoftim për At-dhe.
Atë natë kam pa yjet si kacavirreshin në kujtime
Për ti tharë lotët e Milazimit,Salihut dhe Naimes.
Dhe prap them madhështia është në zemrën tënde
Që kujtim ma e le në këtë botë.
Atë natë shëtita ullishtave me zemër të thyer.
Arbërisë do të i mungon pena, do i mungon
Zëri i ligjërimit profesor…….
_______________________________________________
DESHMORëVE TE VENDIT TIM
______________________________________
Zëri i dëshmorëve mbrëmë zëshëm
Nga mermeri këngën kishin nisur.
Drejtë nënave shamizeza për amanetin qëndisur
E motrat pikturojnë ylberin e dashurisë për vëllëzërit
Zgjuar vesova lotët e të gjitha nënave zemërplasura
Dhe kompozuam dhembjen për diellin
E kujtimet përvëluese te deshmorëve te vendit tim
Lapidari juaj dritë e lirisë dje shenjë e krenarisë sot.
Mbrëmë mblodha të gjitha ëndrrat e plagosura
Dhe qendisa kurorën e lirisë -O Bac u kry
Në Prekazin legjendar Adem Jashari na dha
këngën e fshehur në gji, këngën e lirisë.
Oj Nanë po si t’ju them dëshmorëve
kur më pyesin ku ikin.. ku ikin djemtë e ri?.
Ne gjakun dhe jetën e dhamë për liri
Që Kosovës ti japin frymë e dashuri.
Oj Nanë si ti them kur lot ndarje ka çdo shtëpi.
Bac prap po them u kry- si liria u shëndrrua ylber mbi TY
_____________________
PASH EMRIN TËNDË
———————————————————
Hap e përqark do i bie botës
Të shoh si vjeshta e vonë
Fletët e rrapit i përtokë në kalldrëm
Fletët me pamje hëne të ç’jerra nga agimi
Pash emrin tënde mos thuaj emrin tim
Se dy emrat bashkë i kam shumë meni
Pash emrin tëndë më thuaj
Kur spiunon dashurinë deri në tradhti
Shtëpia a të vibron si kujtim i largët
Për dashurinë në banka të gjimnazit
Flakadanë ulur shesh të shoh tuj vajtuar
Pash emrin tënd mos thuaj se në jetë ke dashuruar
E një ditë kur rrudhave të ballit ta lexojë dhembjen
Mos më thuaj se be, mbi be, e ke- pash emrin tëndë-
Po ikim nga kjo skenë barbare me fletë të zverdhura
Me frymën e Hamletit të pikëlluar në kalldrëmin e qytetit tim.
Pash(tri)k
Kur behari i vonë mugullon
E dimri hershëm mjegull lëshon
A mbetesh Pash(tri)k apo borxh i kërkon
Plakës vetëm tri ditë ta ngrin zanën
me gjithçka kish dhe s’di a mbetesh Pash-e trik
Atje ku kënga e jehut për liri kish ngjyrë ajri
Atje ku zëri për liri kish erë zjarri
Atje ku emri kish tri rrokje guri
Atje hienat nuk rrinë se vdesin në vetmi
Emri me tri rrokjet e një krisme
Nuk kanë as urrejtje as dashuri
Atje ka data, ka lindje, ka histori.
_______________________
Qyteti im
______________________
I rënë në heshtjen e historisë
I fjetur në ankthin e të sotmes
Gjethet e vjeshtës së vonë
Kanë zverdhur këtë qytet
I them mikut tim atje në Alpe
Gëzim, sa keq që ende s’po ndjejmë
Atdhun e lirë, atdheun e të dyve
I them shoq, kjo zverdhje na bëri akull
A mos vallë vdekja po bënë
folenë në këtë anarki kapërcimi.
Kur spo dimë të masim të mirën
E të veçojmë të keqen
Kjo zvedhje e qytetit tim
Na bëri akull në këtë rrugëtim.
Prizreni
————————
A është ai qytet I burrërisë
Ai qytet që kishte urën e Lanetit
Kush më tha për dreq ,se po ajo urë
U bë ura e dashurisë,
Po laneti kur ska qenë dashuri
A është ky qyteti im
Që në Besëlidhje lindin kopilët e kohës
Si ti them Abdylit e Ymerit
Se Prizreni ende frymonë.
Eshtrat e Musa Shehzades
Ku ti gjejmë e të bjëmë tyrben e besimit.
Diellit I besojmë se ka jetë e shumë dashuri
Në Prizrenin e vrapueses nga ajo lashtësi
Poezia
______________________________
Endrra plotë me dashuri
——————————-
Nëpër malin e Pikëllmës zanë malesh
Ka si ne përrallat ilire
Dionisi për dritë dielli
Me fjalën e dhënë Arbërie
Shesh ulemi për ti pa syte
E Kaninës si e mba mbretëreshën Heronë
Masim një mall të dheut nënë
Për një fjalë të dhenë
Se nëpër ëndrra ka plotë dashuri
———————————-
Molla
_____________________________
Kush tha se Molla e Kuqe
Ka ëmbëlsi atdhetarie
Po cfarë shije ka mollë e Çamërisë
Ecim bashkë nëpër zjarrin
E Arbërisë sikur zjarrin e Abetares
Konstadini sonte fletë si gjethi I vjeshtës së vonë
E nëpër gjeografinë e zemrës matet e dashuria e kombit
Mat e ç’mat dhembje kemi në Alpet e Gëzimit
Kemi dhembje në Sharrin e Bedriut
A më jepni leje për Pavarësi
__________________
Nëntë plagë të Gjergj Elez Alisë
Kur shërohen bëhet festë thotë Iliri
Të rrugëtosh ka Olimpi shqiptar
Ka shumë zjarr e shumë hi por pak dashuri
Atdheut tim I mungojnë
Eshtrat e martirëve, këngët për dëshmor
Atdheut tim ende I mungon AND-ja vdekjes
I mungon…I mungon..bile edhe zëri është çjerrë
Edhe qytetit tim I mungojnë shumë
Nëntë emra, nëntë djem, nëtë këngë
Nëntë e nëntë këngë festash këngë lirish
Rapullimë e Lumbardhit me petk shprese
Nga koha e peligrinazhit si binar treni I nëntë
Atdheu nuk është stacioni për udhëtarë
Vetëm një fjalë prej guri mat e ç’mat dhunti
Për të bërë mëmdhenë duhet mendjar..
Dëshmori
/Përkushtim për prof. Xhemajli Berisha/
________________________
Ai me sy kah dielli
——————————
Me flokë të krehur në të djathtë
Sikur mat dhembjen e Kosovës
Për lirinë e vonuar kaq gjatë
Nëna e puth në mermer
Si i gjallë i duket, e bëjnë bisedë
Si Nënë i bir për lirinë e vonuar
Për bijtë që lanë gjymtyrët istikameve
Ai me sy kah dielli, e me sy kah Shqipëria
Vdekjen e pëçmonë si një hije
Sepse atdheut ia dha jetën pa frikë
Dëshmori në memer e me shikim në horizont
Na bënë kaq shumë ta duam lirinë
Edhepse ende shumë të vonuar.
Vjeshta e qytetit tim
Gjethet e zverdhura si hënë e lënduar
bien shesheve për të krijuar hartën e dhembjes
Qielli i lartësuar mat bukurin e qytetit
për të shpjeguar shëmtinë tonë.
Skaj reve të kësaj vjeshte
Pakufishëm eci në horizonte
Ajo me trëndafil të prekur nga bryma e hershme
Shkruan ditarin e Ana Franikut prizrenas.
Skaj reve në horizont me plotë vrerë
Vjeshta shkund dërdëllitë e vitit
Sheshi me kujtesën e mileniumit
Mat e ç’mat kujtesën e historisë
______________________________
Shtëpia
—————————-
Gabimisht turistja Ema Shmit
ngatërron datat e ribërjes
Kur sheshas fotografinë retushon
Me një Gebels të kësaj ane
Ehh me gabimin e dhembjes
Sikur harron historinë e Shtëpisë
Aty eshtrat e atdhetarëve otoman
Errësojë diellin si rikthim në kohë,
Shtëpia me dritare ka dielli
Me derë ka përendemi
Brenda ruan Fjalën e Besën
Për Konstatinën e Doruntinën
Kur bryma vjeshtës djeg lulet
E rrugëtimi nuk kërkon busulle
Prapë Fjala e Besa mbeten peng
i kësaj shtëpie e peng i këtij trolli.
NANA
——————-
Saherë nis ditën kujtojë zërin tëndë
Kujtojë atë shikim që më thoshte shumë
Saherë kam dhembje trupore e shpirtërore oh Nanë them
Kush më mësoi të dua kaq përkushtimisht
Jeta apo librat e lexuar nuk e di.
Por,trishtohem kur shoh ëndër se më nuk jeton
Saherë ma mbulojnë fotografinë dhe sytë tu
Mendja më errësohet se më duket se humb në hapësirë
Kujtojë atë zë që më dhembje thotë, e ku ke humbur o bir.
Kujtojë natën e fundit dhe dhembjen që kishe bashkë me zjarmi
Kujtojë kur thash se sonte,këtu do rri dhe pengun që me le
Jo shko pusho eja nesër herët se kam me të thënë diçka,
Por para agimit të muajit maj i dhe lamtumirën kësaj bote
me buzëqeshjen në fytyrë e nur të ndritur si dritë hëne.
Vi rrallë te varri jo që s’dua, por,saherë vi më duhet të qajë
Saherë vie më duhet të them se sa shumë të dua Nanë
Saherë vijë e di se të përloti syt e ty edhe ndër varr
NANë,as një varg s’ka mundësi më përshkrua dhembjen
As dashurinë,as humbjen se ti përfundimisht je në zemrën time.
Siluetë e përditshme je në syt e mi
++++++++++++++++++++++
VENDLINDJA
_______________________
Ka pak kujtime nga gjithë jeta ime
Librat janë djegur bashkë me fotografitë
Kujtime askund veçse gurit në mes
Oborrit dhe xhaxhallarëve të mi
Mbi hirin e librave është mbjellur
Një mollë që as nuk rritet as nuk thahet
Mbi kroin e shtëpisë kanë mbirë hithra
Që as nuk djegin as nuk farojnë
Mbi themelet e shtëpisë pushon dhembja
Shtëpia me themele prej guri
As për ankand të mëhallës s’ka mbetur
Aty flejnë mijëra eshtra mbretrishë
Dashnorësh, atdhetarësh, poetësh, spiunësh
Jo realisht – veçse në hirin e librave të djegur
—————————————————–
Sonte
——————–
I nisa vargjet rrugës
Se Çamërisë drejt Akropolisit
Me porosinë që n’Tepelenë
Të qojë pak ujë Qafshtane
E pak mall Prizreni
Në tempullin e diellit në Athinë
Dhuratë pret zemra e kurdisur e dashurisë
Sonte, ngrisë dollinë e vetmisë
Në ishullin e Atdheut për shumë
Mall e shumë dashuri
A matet kënga e mallit?
A matet kënga e dhembjes?
A shuhet dëshirë e zemrës?
Tani kur akrepat e orës puthiten
Pyes ndjenjën e vargut
Për një kaltërsi deti
E për një fjalë mëmdheu
Sa shumë dashuri ka mes njerzëve.
NUK MUND TË MOS VDESË PËR YLLËSIN TUAJ
========================================
Përkushtim për Bekim Fehmiun
Sonte, në teatrin tim shpirtëror
Të ndajë rolin kryesor
Bekim, jo për madhështinë tënde.
Por,për amanetin tendë unikat
Bekim, sonte edhe mund të dehem
Mes tempullit të kryeengjujve dhe rrapit
Mund edhe të jem maestro finok
Por, nuk mund të mos vdes për yllësin Tuaj
Bekim,si rrugëton i vetëm kah Joni
Si ndritë Arbërinë,pas Moisiut
Si ndanë dhembjen e kombit
Mes shqipes e madhështisë.
Bekim, po lulet e Prizrenit
A amshohen deri në Adriatik
Kur Onufri të fal sy Odiseu
E të mungon kënga e Vaçe Zelës.
Bekim,jo për madhështinë tënde
Por,për ndjenjën e shpirtit tim
Të fal kryerolin e sofrës sime
I pavdekshëm deri në yllësi.
/Përkushtim për prof. Xhemajli Berisha/
________________________
Ai me sy kah dielli
———————————–
Me flokë të krehur në të djathtë
Sikur mat dhembjen e Kosovës
Për lirinë e vonuar kaq gjatë
Nëna e puth në mermer
Si i gjallë i duket, e bëjnë bisedë
Si Nënë i bir për lirinë e vonuar
Për bijtë që lanë gjymtyrët istikameve
Ai me sy kah dielli, e me sy kah Shqipëria
Vdekjen e përçmon si një hije
Sepse atdheut ia dha jetën pa frikë
Dëshmori në mermer e me shikim në horizont
Na bënë kaq shumë ta duam lirinë
Edhepse ende shumë të vonuar.
