Dhembje e pa fund në kohë mortaje-Poezi nga ;Qazim THAÇI
Dhembje e pa fund në kohë mortaje
Tashmë edhe kafka ka dhembje shekulli
Nga mortaja e këtij viti të mbrapshtë
Dashuria njerëzore po kalon nëpër ferrin e Dantes
Si dëshmi para Zotit,athua kemi kaq shumë faje?
Tani mungesat i kemi të mëdha e të dhembshme
Na mungojë shokët, të dashurit miqtë e kush jo…
Kjo mortajë sikur shpatë e Domokleut mat durimin tonë
E kush mbeti pa këtë dhembje në këtë vit të trishtë?
Të ikësh nga kjo botë bizare plotë me hidhërim
Apo të dëshmosh para dhembjes durimin pa fund
Është apoteozë migjeniane në kohë të atomit
Dashuri në kohë mortaje si Dionisi me kandil ne dorë
Atdheu është dhimbje,në këtë fundvit të pikëlluar
Atdheu është si ishull i trishtimit me kaq shumë vdekje
Atdheu është fjala e fundit dhe dashuri deri në çmendi
Atdheu gjithçka që e mund këtë mortajë të këtij shekulli.
