E diela poetike me poeten;Dea Basha

Kënga e nimfës

——————–

Shpaloset hijeshia mbi gjethet e dafinës

Në pyjet zbukuruar me aromë drite

Hëna derdh bukuri të panjohura

Trupi i lagësht nën ujvarën pa pëlhurë

Pikturon lëvizjet në xhamin e ujit shërues

Vallëzon me shenjtërinë në bardhësi

Kapakët e gjurit i’a puth lumi me valë

Pas shkurreve medituese fshihen sy të huaj

Shfaqjet e vona sensuale ushqejnë pasqyrat

Reflekton tundim epshor valvitja e flokëve

Të gjatë, të butë, të pastër si kristal i ndaluar

Për të fshehurit ëndërrimtar të binjakes së diellit

Bija e natyrës nis këngën vetmitare

Zërin lëshon në horizontin ku rilindi dashuria

Shpresa di të verboj dhe sytë e saj të shkruar

Trazon qetësinë ulërima e bulkthit

Barkat i sheh të përvëluara në zjarr

Brishtësia e saj i takon shatërvanit të akullt

Akoma pret të shfaq veten

I vetmi çlirim njerëzor ti tregoj rrugën e daljes

Përfunduesi i shfaqjeve provokuese

Mjerimisht e nënshtruar në vallen e trishtimit

Per aq sa misteri fle mes flakës hënore

Pyjeve të pazbuluara ajo ende peshkon ëndrra

Përqafon ujin shërues, falësen e mallkimit

Hiret e përjetshme i mbytën botën e brendshme

Ku rronte shpresë e vakët për vite lumturie

Pasqyrat thyhen në dalldisje erotike

Ajo ende lëviz trupin ku gdhendet dhembja

Toka dridhet

Barkat përmbysen në ujin e ftohtë

Akoma pret të vijë dikush e ta pyes

Për shijën e njelmët që ngufat shpirtra

Gënjeshtrën që helmon të vdekshmit

Fundosjen e syve pasqyrues

Kur natë e nëmur varros fëmijët njerëzor Në iluzionin e lotit të tjetërsuar