E marta poetike me poeten: Sofia Doko ARAPAJ
Zgavrave të stërzgjatura
————————————-
Unë dua t’ i mëkoj ata
T’ u jap mishin e zemrës
Që t’ i dëgjoj ata
Kur të zbrazin vetëtima për mua…
Se pse më ikën mëndja,
Se pse kam shumë etje,
Se pse më ngjaj me fantazmë…
T’ u tund këmborën për tek shpella
T’ i deh me kushtin e shejtanes
T’ u pikturoj dhe një sy në ballë
Se pse jam bërë e mirë
Se pse jam bërë e logjikshme
Se pse jam bërë …, e largët…
O teta, n’ a jep një bukë gruri
Të japim një fshesë
Se po afron nata e n’ a kafshojnë qentë…
& & &
Pa tituj
————————
Kur të vrasin me fjalë
E bie rëndë në tokë
Lufton egër me shpirtin
I cili, përpiqet të dalë…
I dyllos, të gjithë shtigjet
E dhe pse përtokë
Po ai, edhe pse i vrarë
Fluturon për në zot…
Dhe, më sheh nga lartësia
Pa dritare e pa dyer
Të mpirë e të zhgënjyer
Ndaj nis një ulërimë
Sheh se kam uri e më çon një cicërimë
Sheh se kam mërzi
Më mbulon trëndelinë
Më sheh ashtu përdhe
E nis një ulërimë…