E mërkura poetike me poeten: Ajete POVATA
DERVISH SHAQA – ZANI QË S’U SHUA KURRË
——————————————–
Në tokën ku era flet me lisat,
e ku hapat e të parëve rrokin gurë e terr,
lindi një zë si shpatë drite,
zani i Dervish Shaqës —
si gjamë mali, si mall shekullor që kërkon me u kthy n’prehen të vet.
Ai s’ishte veç rapsod,
ishte udhë e gurë,
ishte plagë që këndonte,
ishte zë që s’u trembej as stuhive të historisë,
as vargut të zi të kohëve të rënda.
Në duert e tij, sharki e qifteli
bëheshin zogj që fluturonin mbi kufij,
bëheshin kroje ku pasqyrohej vetë Kosova,
si një nënë që pret birin e larguar
me sofrën bosh e zemrën plot.
Por erdhi viti i zi,
ai vit kur terri zbriti mbi prag,
kur hije të huaja rënduan si mort mbi shqiptarë;
atëherë Dervishi,
si trim i heshtur,
mori udhën pa kthim,
duke e lënë atdheun prapa
si diell të mbyllur n’gji.
Kosovës ia ktheu shpinën veç fizikisht —
se n’zemër e mori përgjithmonë,
si gur të shenjtë, si plagë të shtrenjtë,
si amanet që nuk shuhet.
Në Shqipëri e priti fati me heshtje të thellë,
me mure të ftohta e bukë t’pakët,
por as varfëria, as malli,
as ndarja prej fëmijëve
s’e thyen zanin e tij.
Ai vazhdoi të këndonte
si me ndez diellin në mes të natës.
Në një varg i mblodhi të gjitha stuhitë:
“Kur Kosovë ta ktheva shpinen…
e lash borë, e gjeta dimen.”
Në atë varg rrinë të gjitha krisjet e shpirtit të tij,
rrinë borërat e mërgimit,
rrinë plagët e kombit,
rrinë stinët që s’u kthyem kurrë.
Vdiq pa i pa fëmijët,
por i pa shekujt;
vdiq larg,
por kanga e tij u kthye në prag të
çdo shtëpie që mban kujtesë.
E sot, kur përmendet rapsodi,
ngrihet ai emën si mal n’retë:
Dervish Shaqa — ai që këndoi dhimbjen e kombit
e ia ktheu nderin me zë.
/QendraPress/
