E mërkura poetike me poeten;Kozeta ZAVALANI

Simfoni vjeshte.

——————————————

Mbi piano seç ka një vello

që mbështjell gjithçka,

bën sugjestionuese, tërheqëse,

të mistershme e të thellë,

jo vetëm qiellin e ujërat që rrjedhin,

por edhe ftohtësinë e ajrit,

nga e cila sikur ndjen të largohesh,

si i dashuri i një femre

që nuk ka arritur ta pushtojë dot,

ndonëse e ka ëndërruar gjithë jetën…

Në erën e frikës, që mbush heshtjen,

nuk mund të parashikoj fatin tim;

një lavdërim apo urim në kohë

sjell sado pak kënaqësi.

Luftoj për të lënë gjurmët e mia

mbi tastierën e jetës

në ajrin me oksigjen,

që shtrihet në brendësi të qiellit.

Shija e ëmbël e jetës me ka mbetur

brenda një kutie bosh çokollatash,

shijuar dekada më parë.

Shpresoj të përjetësoj mbresat e mia,

nga kujtesa e mbushur plot.

Si cipë opake te patejdukshme,

mbi piano

krijoj një botë të përralltë

mbi shpresën sizifiane…

/qendrapress.com/