E mërkura poetike me poeten;Pranvera QERIMI
Ah sa do te deshifroja te isha
gjuetar mendimesh t’i gjuaja
Ti vrisja edhe nëse do te shpëtonin
Se paku për një kohe te shkurtër
do te largoheshin.
E di pse?
Se kështu me ndodhe kur nis mem rrejt gjumi.
Ku drita e hënës nis me u sos
Eh unë filloj për ty me u brengos
Ece lakuriq pas asnjë rrobe morale
Shpeshherë kam mëndu qe
Je kufome e ec ashtu
Neper dheun e zi
Se unë njerëzit pa ambicie
Eh pa te ardhme ashtu i quaj
Por ti ske faj jo
Edhe e qara e qiellit u mbyll
Lotët i lëshoi
Për dhimbjen tende
Qe me shume ke hëngër grushte
Sa buke, po ti s’kishe
Faj jo Dashuria s’thonë kot te verbon
Me keq se me shkop ne disa raste te
orienton prandaj nganjëherë
çdo njeri humnera e gllabëron,
qoftë ne rini e qofte ne pleqëri
askënd nuk do e mbuloj bora e zeze
e dheu i bardhe.
Askush s’e ka te njëjtin fat
Por çdo kush do e këtë një
Arkivol.
Pranvera Qerimi mësimdhënëse e gjuhës shqipe.
/www.QendraPress.com/
