E mërkura poetike me poetin;Sabit RRUSTEMI

ATO FAQE STINËSH QË BLEROJNË

————————————————

Ka trokitur po ende nuk ka zdritur

dita që t’solli në jetë

zemër

Çeli sytë

ta shoh atë qiell bote

si shndrit brenda teje

Ndizi buzët me pak gaz

ato faqe stinësh që blerojnë

Lëshoje Trupin kah unë

të ta pres e prek me k’to duar

mos e thyej

Çastin që shfaqet krejt papritur

ndjeje

shijoje

Qoftë dhe vetëm një herë

Brenda një grimce që drithëron

është vetë jeta

një bimë që kurrë nuk thahet

as kur bëhemi një me tokën

as kur tresim qiejve shpirtrash

Ditën që t’solli në jetë

e ndjej edhe kur s’të shoh

përmes këtij ajri më ngroh dhe tash

(9 mars 2018)

AJO HËNË ME FYTYRËN TËNDE

( Variant final )

Tërë ditën rri hapur

syri rojtar i shtëpisë

As e luan qerpikun

për pluhurin e të lehurat e gardhit

As kur fryn nuk mbyllet

s’thyehet se sipër ka ngujoren

Tërë ditën e lume

atë vashë me f’tyrë prej hëne pret

kur del prej udhës malit

kah lugina e gjatë e dhembjes

prej udhës kroit

kah rogat e verdha të vetmisë

prej shtegut t’ kopshtit

kah blini i përjetësisë

E gojën s’e hap as syrin e mbyll

Krejt çka ka për të thënë

me heshtje e qanë

pazëshëm në brendi

si ai qarri i moçëm aty për bri

As natën nuk mbyllet hapur rri

kthjelltësi i duhet shtëpisë e freski

një puhi me dashuri

Tërë natën e lume pret

për ta parë në ëndërr

atë vashë hëne tek përvidhet pas lisash

varet e pret n’ kurorë degësh

hapin që nuk niset

dorën që nuk zgjatet

Heshtja na ka mbërthyer

Kurdo që nisesh kah unë

në ëndrrën time trokit

Në çdo kohë do ngrihem

ta marrë me të mirë

qenin e shtëpisë

Ajo hënë me fytyrën tënde

qetas përvidhet prej pas kodre

i vë në gjumë lisat

e hyllet kah porta

Po porta

vetëm kornizë ka mbetur

krimbat e bluajtën në mungesën tonë

Ajo fytyrëhëne e ngrirë

mbin në prag stinës që vjen

për t’ma falë të egrin trëndafil

( 20 gusht 2018 )

/www.QendraPress.com/