E premtja poetike me poeten; Gladiola Jorbus 

Zambakë me krahë fluturash

____________________________—

Në ditët me stuhi,

mund të sfilitesh pa jetuar,

as dhe një grimcë të vetme dashurie.

Mendimet ndjekin gjurmët e reve.

Mund të vdesësh nga mornicat e shpirtit.

Gjethet luten për degët ku thurën ëndrrat.

Më merr malli për kundërmimet

që fluturuan larg.

Nuk dua të bjerë shi në sytë e mi.

As dëborën të më akullojë mbi flokë.

Asnjë erë të mos ndryshojë veriun tim.

Kur s’ ke më ç’të presësh – shiko yjet.

Secili është historia e një jete

që dëgjonte përmes zemrës.

Dhe kur shpresa të shfaqet e dëlirë,

e pafajshme, lakuriqe si një foshnjë e porsalindur.

Mbështille me mantelin e dritës.

Bëhu strehë – e paprekur të mbetet,

në vorbullën e shakullinës.

Ballin mbështete pas horizontit.

Dhe ëndrrat e çmendura

do të bëhen zambakë gjetheheshtë.