E shtuna poetike me poeten ;Nasia XhEMALAJ

Kështu e kanë dashuritë.

—————————————-

Buzë detit jam ulur e të mendoj,

në të njëjtën tavolinë, në të njëjtin vend,

atëherë ish ditë qershori, e deti ish i qetë,

me dallgë sot gjëmon, sikur don’ të çajë retë.

Sikur më thonë – ik që këtu,

s’të përket më kjo tavolinë,

me një teke kafe vjen e ulet Ai,

dhe me pulëbardhat flet për dashurinë.

Vera që porosita, s’po më ngrohte aspak,

si ngjante asaj vere- mjaltë, që pimë unë e ti,

gjakun na ndezi, si çakmaku zjarrin,

dhe me puthje pushtuam botën të gjithë.

Por ashtu siç nisi, aq shpejt mbaroi,

kohën të shkurtër e kanë dashuritë e mëdha,

sikur dreqi i frynë me frymë, e bënë aizberg,

e rrokullis “orteqe” dy zemra te ndajë.

Një dallgë e madhe më trembi në çast,

sterkalat më shkundën, kur ti ndërmend të sillja,

dhe varka lidhur tutje në liman,

sikur donte ti shpëtonte dallgëve që e rrihnin.

Mbas asaj, gjithë krip mu be vera,

dhe deti mu duk si pus i errët,

një re, si pëlhurë e zezë qiellin veshi,

nën çadër u struka, e humba qytetit.

Shikoja mos shihja një siluetë të të ngjasonte,

(sa shumë mes neoneve më ngjasuan si ty),

u mata të të thërrisja me zë emrin,

më shuhej zëri në buzë për çudi.

Kështu e kanë dashuritë mendova,

vinë e ikin, si qiellit retë,

disa vinë si zjarre vullkani e shuhen,

disa si vala e detit të qetë.

/www,qendrapress,com/