E shtuna poetike me poeten:Nasia Xhemalaj

JETË E VËSHTIRË.

———————————

Në timon kujdesem, e qetë të jem,

s’bëhet shaka është si arma që vret,

e dua jetën, e bashkë me timen,

kam dhe njerëzit e mi të shtrenjtë.

Shqetësohem për vëllezërit, për punët e tyre,

në fshat jeta është e vështirë,

dhe kur punët shkojnë praptazi me kohën,

si thika me dy presa ankthi, i pa mëshirë.

Ndihmoj sa mundem, jam mërgimtare

në gjendje pak më t’mirë se ata,

jeta është bërë shumë kursimtare,

dhe fijen e perit na shesin për tra.

Vinë llogaritë dy shkallë më poshtë se rroga,

e supet nga çudia ngremë si kodër e thyer,

Kopraci i Molierit, nga varri i vet te çohej,

do çmendej nga habia.

Korendi, uji, qiraja, makina,

dhe dy ilaçe i do njeriu,

shumë punojmë, e shtrenjtë jeta,

andej nga lind, humb dhe dashuria.

Do thoni, se botën e kanë zënë të dridhurat,

globale e keqja, me sy e vesh e ndjekim,

shtohen sëmundjet, diku bëhet luftë,

dhe krizat njëra – tjetrën ndjekin.

E vështirë jeta, kjo fjalë më shpon veshët,

kudo dhe kurdo mund ta dëgjosh,

A të grishë zemra?! – Timonin drejt s’ja mbajte,

dhe mua diku shtrembër më shkojë.