E shtuna poetike me poetin:Llesh GJOKA

KOHA IME

——————————-

Koha ime është zilja, jeton me tinguj

Çdo ditë bie: Ding – dong! Ding-dong!

Unë e mas hijen e saj të gjatë me dallgë të zërit

Nga ajo që rrjedhi shkoi.

Koha ime është historia e vogël e emrit me të cilin u pagëzova

Primeri ynë i dashurisë i hapur për lexim

Jeta e përkushtuar në kufijtë e çdo sekonde

Pa censurë dhe pa shpërblim.

Koha ime lindi me mua në një fytyrë toke

Atje në nxitimin e njerëzve mbi ura kur lumenjtë u frynë

Atëherë kur pranvera shtrydhte qiejt e shiut

Dhe në brigjet e gjelbërta u endëm nëpër mjegull.

Koha ime, dikur, ishte breg me lule

Në prehrin e mbrëmjes pritëm yjet që bien

Pra, kishte një flakë brenda gjoksit tonë

Kjo është arsyeja pse gjithmonë kishte kaq shumë gaz dhe fytyra të shndritshme.

Koha ime më bëri të thinjur shpejt

Jetimi në ty nuk ishte kurs i harresës

Në burg e mpreha syrin çdo ditë

Që ëndrrat tona të mos na i vrasë i ligu.

Nuk kam asgjë për të thënë, përdoreni nëse ju trajtoj si fëmijë

Me hapa të vegjël, me përkëdhelje të fryra

Nuk kam më forcë të lëndoj veten

Gjeta mesazhet, zemërimin, shqetësimet dhe mëri.

Koha ime, një enigmë që më mban zgjuar

Jam shumë i ngopur, ku po më çon me kaq nxitim?!

Sa re të zymta ndryshove qiellin

Tani, përveç diellit, ndjesë

Le të mos bëhet fir pema e lulëzuar e jetës.

/www.QendraPress.com/