Fryma poetike e së dielës me poetin;Gëzim AJGERAJ

ETJE NË FJALË

______________________

Thatësi në fjalë, në shpirt në mungesën tuaj

Silueta të trazuara në kolonën e mallit dhe orën e prishur

I huaj mes të huajve dhe damkën e përbuzjes prapa shpine

Me se ta zbukuroj fjalën, ç`t’i jap vargut, në këtë thatësi alpesh

Ku fjala shkrumbohet buzëve nga zjarrmi e mungesës suaj

Ku kënga digjet thatësisë së mallit, ende pa i vënë notat në

pentagramin e udhëve e shkrihen në lot, e dita bëhet pelin

Mungesës vizatojmë portretin e mallit etjes ledhatojmë ngjyrat

Me tingujt e dhimbjes i ngushëllojmë vargjet që të mos na i zërë

Harrimi i mallkimit të udhëve në kolonat e ikjes pa arbitër

Himnit të largësive ngrij flamurin e ylbereve të fjalës

Largësitë tek i lidh nëpër jehonën dhe krismën e saj

Që na nxjerr nga harrimi e më kthen atje ndër lisa

Mes dashurisë tuaj mes ëndrrave mes kullave të shkreta

Ku përhyjnojmë ecjet tona e ditës i vëmë një emër

Me netët e vona gëzojmë edhe kupën e qiellit e atdheun

Ku breznive u vëmë emra burimesh lumenjsh e malesh

E na shtohet kënga jonë nëpër ecjen plot dritë për të nesërmet

Që do të vijnë të bardha si rrezja mbi Sharr

Për Vërrinin ku ruaj këngët e pakënduara të moteve barbare

Dashurinë për lirinë të bërë shkrumb nëpër kulla

Qëndresën nëpër mote dhe besimin për dritën e së nesërmes

Rritën time në kulla e porosinë e plisbardhit pranë oxhaku

Për besën e ruajt ndër shekuj traditën kullës

Ç`t’i jap më shumë vargut në këtë udhëtim alpesh

Kur ikja mbytet zjarrmisë e kolona e mallit më lë vetëm

Pos ngushëllimit se një ditë do mbathim mbathcat e do nisemi

Zvicër, janar 2013

&   &  &

ZGJOHU ZOGYNË

________________________

Kob Zogynë kob korbat po kërkojnë të t’i hanë zogjtë

Skajit të arës t’i kanë ngritur shatorret dhe mbi copat e zaptuara

Kërkojnë varre të reja ende pa i mbyllur të parat

Mbi kokën tënde mbi trupin tënd mbi vrragët e pashëruara

Mbi kullat tua ende të pa rindërtuara erë flake po frynë

Duhmë e veriut të zi ka aromën e shkrumbit

Uri e tij për zogjtë e tu për tokat s`ka të ngopur

As për arën në veri të oborrit as për luginën e zanave

Pa çka se trupit tënd plot me njolla të zeza rëndon

Vetëm unë ta njoh klithmën zogynë ta njoh dhimbjen si ther në shtat

Dhe rrjedhën e plagëve nëpër shekuj dhe kullat e shkreta

Djepat e rrapëlluar me sungi në mes e nënat që s`lindën kurrë

Motrat që s’e panë ditën e nusërisë e djemtë që t’u bënë lule për ditën e bardhë

Pleqtë e plakat që tu dogjën kullave duke ju bërë roje lashtësisë

Oborret të mbushura shkrumb e hi e oxhaqet që s`u rrëzuan kurrë

Si statuja u rrinë përballë gjurmëve të barbarisë

Vetëm unë ta njoh plagën zogynë ta njoh rritën

Që s`ta lanë të shumëzohet nëpër shekuj

Ah ky veriu i zi zogynë ky veriu i zi karpatik

ç`kërkon mbi qiellin tënd mbi trupin tënd mbi arën tënde

Zgjohu njëherë o shqiptarë, trego grushtin, shtypja kokën njëherë e përgjithmonë

Këtij gjarpri me etjen e pangopshme nëpër shekuj

Janar, 2013

&   &   &

JU GITHMONË MË MUNGONI, MIQTË E MI

_____________________________________

Ditë për ditë mes vargjesh mes rimash te ju zbres

Atje buzë Lumëbardhi e u takoj përmallshëm, ju të mirë

Ç`më keni humbur më mungoni tepër për besë

Këtij malli alpin, ç`më ngacmon kjo dëshirë

U zbres në metafora ju ajka e frymëzimit tim

Tek i flladisim ditët e kthimeve të përmallta buzë Lumëbardhi

Ç`më keni humbur, eh sa më mungoni,mungesa më ndjell trishtim

Këtyre udhëve të mia nëpër alpe, ç`më dogji malli

Vargjeve të mia këndoj këngët e bardha për ju

Mallit numëroj hapat buzë Lumëbardhit, nën hije bliri

Dhe freskoj ballin nën hije, bashkë me ju

Sa mungoni kësaj largësie miqtë e mi, ç`ju ka hipur zemërimi

Ju kërkoj mes vargjesh ju zbres në mall e gjithandej

Tek tjerr muzat e ngacmimit nëpër metafora

Ju dua shumë, më mungoni, sinqerisht ju rrëfej

Edhe atëherë kur ju më harroni, e u ndalet ora

Buchs, 2013

/www.QendraPress.com/