Fryma poetike e së dilës e Majit me poeten;-Sava Bezga BRANKO

Balerina.

————————————

Ajo mbrëmje s’ishte si të tjerat,

Dritat binin mbi tavolina e çimenten e ftohte,

Njerzit gumëzhinin pa ndërprerje,

Kjo mbrëmje një kuptim tjetër merrte.

Dëgjoheshin kakarrisje pulash,

Shikime tinzarësh me kuptim,

Gropsitje pijanecash e thyerrje gotash,

Ajo tavolin të jepte veç mërzitje.

Në pistë vallzonte balerina,

Fluturonte, këmbët në tokë s’preknin,

Diku aty,u hodh një romuz,

Buzqeshja e saj,për një moment ngrihu.

Flokët nga mbrapa, vetëtimthi i hodhi,

Nuk pyeti çfarē thoshin ata,

Si flutur në pistë vallzonte,

Të gjithë me gojë hapur i la.

Në moment, këpucën hoqi,

Gotën vendosi mbi të,

E ktheu me fund,sa hap e mbyll sytë,

Shtangëm nga ky xhestë i saj.

Një nga një gotat kthente,

Nuk shihte, dritë hije sytë bënin,

Vrapoj në pistën e vallzimit,

Se kështu largonte mërzitjen.

E gojët e shqyera, fillun llomotitjen,

Por asnjë nuk fliste në sy,

Ç’lloj njerzish jemi e pyeta veten,

Sa dhe në festa pa fjalë s’rrimë.

Shikimin ju hodha me qortim,

Nuk mund të jeni ndryshe,

Bota ka evoluar,në çdo bërthamë,

Ju keni mbetur akoma,në botën e herëshme.

Unë ju bashkova balerinës,

E të dyja fluturuam në pistë,

Nuk donim t’ja dinim, ç’thoshin k’ta njerëz,

Që në jetën e tyre boshe,se than një fjal të mirë.

Në k’të jetë që themi,kemi ndryshuar,

Ekzistojnë dhe njerëz me shpirt të vogël.

Sava Fezga Branko.

/www.qendrapress.com/