Fryma poetike e së mërkurës me poeten; Remzie REXHBOGAJ
NËN TINGUJT E HESHTJES
———————————————
– Sonte unë kërkoj vetëm pak qetësi ,
qetësi për shpirtin tim të plagosur për vdekje!
Nën tingujt e heshtjes së natës
Si oqean pa fund vershojnë kujtimet
Në memorjen time
Tingujt e melodisë së lehtë
Dritëhije ma sjelli fytyrën tënde të buzqeshur
Si një puhizë e erës
Më vjen zëri yt i ëmbël Erna
E shpirti im trishtuse ulërinë
Si ofshamë e oqeanit sonte
Kujtime të ngatërruara
Për ëndërrat tuaja të pa realizuara
Mbeten brengë trishtimi për mua
Që më janë shndërruar në dhembje e lotë
Ëndërrat tuaja ishin si vjeshta plotë ngjyra
Ti i lë pas të fjetura në gjumin e përjetshëm
Por unë do t`i bartë nën lëkurën time
Derisa të zënë vend në rrezet e diellit
Aty do t`i lë si labidar të përhershëm
Lumi i kujtimeve qe është murosur
Brenda mureve të zemrës sime
Që fshihet në hijen e dhembjes
Nga gjurmët e asaj kohe po shpresë
Kur Ti Erna jetoje me trishtimin e vdekjes
E lutjet e mija të pa ndëgjuara
nga Përendia
Mbeten ne horizont të hapur
Sonte unë kërkoj vetëm pak qetësi
Qetësi për shpirtin tim të plagosur për vdekje
Si simfoni trishtuse më vjen nga lart
Një klithmë malli
Sa larg që jemi e sa afer të ndjej Erna
Këtu thell në zemrën time
Ti je strukur
Ku i ndjej të rrahurat e zemrës tënde
Që shpirtin po ma përvelojnë
Prap kthehem tek kujtimet
Si furtuna e erës se furishme më kthejnë
Që nga ajo ditë që të sjella në jetë
Ah, sa e mallkoj veten për atë ditë
Eh, sikur ta dija…
E si dallgët që përplasen brigjeve të detit
Sonte po më godasin kujtimet
Sonte unë këroj vetëm pak qetësim
Për shpirtin tim
Kur së bashku me kodin e dhembjes se kujtimeve
Janë garkuar në anijen e mallit
Dhe lodrojnë mbi dallgët e trazuara
Që me krahët e valëve rrëmbyshëm i përbin thellësive
/www.QendraPress.com/
