Fryma poetike e së mërkurës me poeten:-Taena MATA
Kur filloi
————————–
Sa herë të shihja ty
hutohesha…
Nuk dija nëse
mbi këmbët e mia
në tokë qëndroja
a qiejve fluturoja.
Edhe kur ndodheshe
njëqind metra larg,
diçka magjike ndodhte.
Të shihja fare pranë.
S’e kam kuptuar sa çudi
dhe kurrë s’do ta marr vesh,
sa qartë i shihja sytë e tu,
tek luanin me të mitë
edhe në largësi…
Ende nuk e di, nëse
ishte kjo aftësi e tyre,
apo imazh i mendjes time,
trullosur nga dashuria.
Befas edhe në distancë
ata nguleshin shigjeta
në zemrën time të robëruar,
që me zjarr të dëshironte…
Unë për vendi ngrija.
Në atë moment,
ty,
brenda një koni drite,
shihja,
Largësia midis nesh
lartësia e tij,
Ai shtrirë në shesh
Kulmi, në sytë e mi
dhe baza e tij rrumbullake,
rrethonte të gjithin ty.
Jashtë kësaj hapësire drite,
errësirë…
asgjë s’pipëtine.
Asgjë përreth nuk ekzistonte,
edhe pse dielli ndrinte.
Brenda saj…unë e ti…
Midis nesh
një lidhje magjike,
tunduese,
të luaje vendit vështirë,
muskuj, nerva, ligamente
ngrirë.
Vetëm zemra gjëmonte,
si deti i tërbuar,
e shpërndante gjakun e ndezur,
që digjej zjarr,
vrullshëm,
nëpër labirinthet
e enëve të tij të padukshme,
e vërshonte lart e më lart,
deri sa përskuqte fytyrën.
Pastaj, ngadalë ti afroheshe.
Zvogëlohej lartësia e konit.
Zvogëlohej edhe volumi i dritës
brenda tij.
E kur ti ishe fare pranë,
unë largohesha
pa t’i hequr sytë
e lexoja në ta lutjen:
hej.. të lutem mos ik…!
E dëgjoja belbëzimin:
-Mos, mos mi hiq sytë…!
Pastaj më buzëqeshje…
Kur ti buzëqeshje,
buzëqeshte e gjithë bota
bashkë me ty.
/www.qendrapress.com/