Fryma poetike e së mërkurës me poetin;-Bekim KELMENDI
Të ndjej..
————————–
Sa herë që del hana, i drejtohem asaj,
e di që sytë e tu e shohin atë,
i ndjej krateret e hënës që ngjasojnë në sytë tu.
Syngulitur në mua, që duan t’më falenderojnë
Pas pak edhe njëherësh më akuzojnë…
Pse?!
Pse nuk jam pranë teje?!
Që, nën dritën e hënës,
Puthjet e zjarrta të ti dhuroj?!
Pastaj..
Eh pastaj, pastaj ata sy
sikur më falënderojnë,
Për gjithë atë rrahje zemre
e çoroditje mendsh,
Që t’i solla në puthjen e parë.
Eh…
Dhe ti prapë me sytë e hënës
zbehur më shikon,
Dhe ashtu zbehur siluetë bëhesh,
e në prehrin tim gjen prehje.
N’imagjinatë çakërdisesh, përpëlitesh
të gjesh vorbullën e çmendinë..
Pse?!
Pse jemi larg?!
Pse?
Pse kaq afër të ndjej?!
Ah.
Kjo zemër helm e vrer bëhet
atëherë kur s’të shkruaj.
Gjaku ndër kapilarët tuaj sikur ngrinë,
E tiktaket të ndalojnë çuditshëm..
Po, po…
Aq shpejtë ringjallen e fillojnë tik-taket e saj.
Atëherë kur unë të shkruaj.
Mendoj se prej vendit zemra do ti dal.
Sytë i çakrëdisen për të lexuar çdo fonemë, morfemë e togfjalësh.
E di që ai togfjalësh shpirtin e saj e qetëson.
Dije dhe ti, që fjala jote shpirtin tim ma gëzon.
E pra, dije se,
Të ndjej hajdute e puthjeve n’pakthim.
Dua të të kem prapë në përqafim..
. /www.QendraPress.com