Fryma poetike e së premtes me poeten; Dafiola NEPRAVISHTA

EDHE KUR TE MOS JEM

—————————————-

Edhe kur te mos jem

Do te bëhem gjethja e fundit e vjeshtës se vonuar

që shpirt jep ne degëz,

e venitur si ngjyra e vetmisë sate.

Do te bie supeve ne park

Ku boshësia e vendit tim te vret.

Le të më mbajnë supeve milingonat si arkèmort

e të më varrosin pa epitaf.

Do të bëhem re e hirtë

E mbarsur me pasionin e dashurisë,

E do te zbrazem flokëve

Te më ndiesh si drithërimë..

Nē lotin e fundit do ta tres dhimbjen…

te arratiset ne cepin e buzës tende…

Prej vitesh oazi im

Ku mbolla lule dashurie.

&  &    &

Berati

________________________________

Sipër eshtrave mijëvjeçare

Krenar mban të bardhemet shtëpi

Si sy të voglat dritare

A ekziston një vend si ti?

Gurgullojnë mendueshëm lotët e kalasë

Shndërruar në ujëra lumore

Dritë-hijet buzë bregut

Përqafohen në përhumbje kristalore

Sipër shpinës së brishtë

Mijëra gjethe e përqafojnë si duar

Bien ëmbël si një simfoni

Ende e pambaruar.

&   &    &

Ngjyrat e shpirtit

_________________________

Luajnë ngjyrat e vjeshtës

Në degëzat e shpirtit praruar

Prej dritës së pakët të syrit të saj

Ku gjysma diku arratiset

Në faqen tjetër të botës

Luajnë ngjyrat e vjeshtës

Si tingujt e harpës…

Si vallja e shiut…

Pikojnë në qerpikët e kuqërremtë

Të dalë boje

E rrëshqasin të bronztë

Në sytë e një statuje.

//www.qendrapress.com/