Fryma poetike me poetin:-Faruk TASHOLLI
BALADË PËR 1432 ZËRA
——————————————
1432 zëra nuk dëgjohen më
As shtatët e tyre nuk rritën kurrë
Ata kanë vetëm një emër që kumbon trishtë
Fëmijë e vrarë në Luftën e Kosovës
Janë 1432 zëra të shuar që vijnë e qajnë natën
Nën sytë e shterur të nënave
Derisa struken fëmijërisht
Në shkretëtirat e gjinjve të djegur
Cili u qëllua me plumb cili u shkel nga tanku
Cili u dogj në turrë të druve
Duke nxjerrë për flake klithmën e fundit
Për ta shpuar qiellin
Ata vijnë e qajnë në pellgun e kujtimeve
Tërë natën e lume qajnë e nuk prajnë
Dhe ikin pa ëndrra nën rrezen e parë të diellit
Të vetmit fëmijë të shndërruar në hije
Në lule të padukshme
Fëmijët e vrarë në Luftën e Kosovës
GJËMA E GRAVE TË DHUNUARA
Ne të dhunuarat e Luftës së fundit
Nuk jemi gra që ndërruam shtratin,
Për një copë turp të skalitur në ballë.
Guri i dashurisë sonë peshon aq rëndë
Sa nuk lëviz në zemër. Po
Ai u thye copë-copë kur zbarkuan
Vrasësit e çakërdisur para këmbëve tona –
Të lidhura.
Dikush u vra pa e kaluar lumin
Dikush me fëmijën e shtrënguar për gjoksi
Duke ndjerë ndër dënesje-
Përqafimin e fundit.
E neve, oh, neve-o
Si nuk na mori plumbi?!
Ne u vramë në shpirt dhe aty,
Aty mbajmë vdekjen –
Si guvë me grykë të mbyllur.
Ne gratë e dhunuara në Luftën e fundit
Nuk kërkojmë më shumë se dashuri.
Vetëm ne e dimë çka është e shkreta
Për shpirtin e plandosur nga plagët dhe tash,
Ajo na mungon.
Mjafton të vijë pas shpinës sonë
Vetëm një gisht tregues dhe vrasja
Si refren i trishtë na shiton.
Nëse doni ta shihni vetëm për një çast lirinë
Si Kështjellë,
Ju lutemi, vini vesh në themelet e saj,
Aty ku u murosën klithjet tona –
Si trupi i Rozafës.
SHKRUMI I NËNËS
QË E DJEG KËNGËN
Ai atje në turrë të druve
I mbuluar nga flakët
I fundosur në pellg prushi
Nuk është Giordano Bruno
Është fëmija im i pambrojtur
Tek digjet për së gjalli
Mes krismave të drurëve në zjarr
Kot e shpoi qiellin kot kërkoi zot
Me klithmat e fundit
Kot thirri tmerrshëm
Oh Nanë O Nana ime
Mua më ngulfati vrasësi serb
Duke ma mbushur veshin me zë të egër
Tash do ta ngjizim fëmijën tjetër
Me gjakun tim
Kur pushuan vrasjet
Asnjë shi nuk e fshiu shkrumin tim
Derisa po hyja me trishtim
Në kolonën e padukshme të grave të dhunuara
/www.qendrapress.com/