Horizonti i brendshëm-Shkruan;Mrs,-Nazmije GASHI, psikologe
Ka momente në jetë kur një pamje e thjeshtë na fton të shohim më thellë. Një siluetë përballë detit në perëndim të diellit nuk është vetëm një imazh estetik, por një pasqyrë e shpirtit njerëzor. Në sipërfaqe duket qetësi, por brenda saj shtrihet një udhëtim i thellë reflektimi.
Deti, me pafundësinë dhe paparashikueshmërinë e tij, na kujton pavetëdijen që mbartim brenda vetes. Sipas Jungut, brenda secilit njeri shtrihet një oqean i pavetëdijes, i mbushur me simbole, ëndrra dhe emocione të pathëna. Dallgët që ngrihen e shuhen ngjasojnë me emocionet tona: të qeta ose të trazuara, por gjithmonë kalimtare. Psikologjia na mëson se emocionet nuk duhen shtypur, por dëgjuar, sepse ato mbartin mesazhe që na udhëheqin drejt kuptimit të vetvetes.
Ndërsa dielli zhytej në horizont, kujtojmë ciklet e pashmangshme të jetës. Çdo lindje bart një fund, dhe çdo fund fsheh brenda një fillim të ri. Në këtë ritëm të pandalshëm të mbylljeve dhe hapjeve, njeriu mëson të qëndrojë i fortë. Pikërisht këtë përshkruan koncepti i reziliencës në psikologjinë pozitive: aftësia për t’u rimëkëmbur pas vështirësive, për të rilindur edhe pas rrëzimit. Perëndimi, pra, nuk është vetëm një mbarim, por një premtim i agimit që vjen.
Qëndrimi përballë horizontit bëhet një akt i vetëreflektimit. Rogers besonte se çdo njeri ka një prirje të brendshme për t’u bërë versioni më i mirë i vetvetes. Por kjo kërkon hapësira heshtjeje, momente ku njeriu pyet: kush jam? çfarë kam lënë pas? ku po shkoj? Vetëreflektimi është kësisoj, një nevojë themelore për rritjen tonë psikologjike dhe për ndërtimin e një identiteti autentik.
Ngjyrat e qiellit, të ndritshme e të errëta njëherësh, flasin për dyzimin e përhershëm të jetës sonë emocionale. Ashtu si qielli, edhe ne mbartim dritë dhe hije, gëzim dhe pasiguri. Jung e quante këtë proces integrim të hijes, pranimi i kontrasteve që na bëjnë të plotë. Vetëm kur guxojmë t’i shohim dhe t’i pranojmë, arrijmë të jetojmë të vërtetë.
Ky imazh buzë detit është në thelb, një metaforë universale për jetën e njeriut. Ai na kujton se fundet nuk janë humbje, por transformime, se heshtja nuk është boshllëk, por hapësirë ku dëgjohet më qartë zëri i brendshëm, se çdo perëndim mban brenda premtimin e një agimi të ri. Mesazhi është i thjeshtë, por i thellë: ashtu si dielli që zhytet për t’u ngritur sërish, edhe njeriu mbart brenda vetes fuqinë për t’u ringritur pas çdo errësire./QendraPress/