Me poeten ;Valbona HADRI
AJO ISH…!
———————
Një vello rrezëllore e purpurt
Ja fshihte asaj bukurinë përrallore…,
Ajo ish vello me pluhur prej yjesh
Dhe grimca hëne argjendore !
Kur mëngjesi vinte pak me përtesë,
Rrezja, e para e diellit mbi të binte..,
Mbi flokët e artë, ndriste një pikë vesë.
Dita e re , e bardhë kuptim mirrte !
Ajo fliste me qetësi , me ngadalë ,
Sa dukej se herë, herë zëri i këputej..,
Timbri vokalit saj, si e detit valë
Buzëqeshja, si dielli kur në horizont ulej !
Ajo kish marrë disa plagë në jetë
Por askujt si qahej e nuk i tregonte…,
Përpiqej , pëlqente t’i mjekonte vetē
Dhe zoti e mëshironte, e bekonte !
Ajo ish e zonja t’i bënte njerëzit për vete
Me mirësinë, ëmbëlsinë e saj gati fëminore…,
Dhe kurrë nuk mendonte, nuk lakmonte atë,
që fati dikujt tjetër ja kish falur prore !
Ndodhte shpesh që edhe e lëndonin
Atëherë ajo vajzë mbyllej në vetvete ,
Për të ish e huaj ndjenja e hakmarrjes
Këtë instikt të lig ajo e kish flakur në dete !
Ajo e mira kish një shpirt engjëllor ,
të kulluar të pastër, qelibar, …,
Ishte pasuria që Natyra i ksh dhuruar
Ku zanat e maleve krihnin flokët e gjatë !
Kur dikush përpiqej ta xhelozonte
Për zgjuarsi, pasuri dhe suksese..,
Ajo e dëgjonte me durim atë tjetrin që rrëfente
Shndriste si engjëll.dhe vetëm buzëqeshte !
Mblidhte pikë, pikë lotët e dhimbjes,
me to ngushëllonte të nesërmen…,
Zhgënjimet e shumta e kishin bërë
si thërmi.
Por ajo dinte të bënte,..
Ajo, vetëm qeshte !
Me mënçuri dhe urtësinë e saj, kthente dobësinë në urë kalimi…,
Ndodhte në jetë jo çdo gjë i shkonte vaj
Ajo ishte simbol i qëndrueshmërisë së përjetshme, ajo kishte një shpirt të pastēr , kristal.
/www.QendraPress.com/
