Plagët e padukshme :Shkruan:Mrs Nazmije Gashi,psikologe

Ka plagë që nuk shihen me sy. Nuk rrjedhin gjak, nuk lënë shenja në trup, por prekin shpirtin dhe ndryshojnë mënyrën se si njeriu ndien e mendon. Ato lindin nga humbjet, refuzimet, zhgënjimet e hershme, fjalët që kanë prerë më thellë se çdo thikë. Janë plagë që jetojnë në heshtje, duke formësuar personalitetin dhe marrëdhëniet tona.

Shpesh, njeriu që i mban ecën mes të tjerëve i buzëqeshur, ndërsa brenda tij zhvillohet një betejë e pashpallur. Këto plagë të padukshme shfaqen si ankth i vazhdueshëm, si pasiguri, si vështirësi për të besuar ose për t’u afruar. Ato nuk flasin me fjalë, por me ndjenja që përsëriten pa u kuptuar.

Megjithatë, plagët e padukshme nuk janë vetëm shenjë e dhimbjes, por edhe e forcës për të mbijetuar. Çdo përjetim i tillë na ndryshon: disa bëhen më të ndrojtur, të tjerë më të fortë e më të ndjeshëm ndaj dhimbjes së të tjerëve. Në këtë paradoks fshihet edhe e vërteta e tyre: ajo që të thyen, mund të bëhet edhe ajo që të mëson si të ringrihesh.

Procesi i shërimit nuk është i shpejtë. Ai nis kur njeriu guxon të pranojë plagën, të flasë për të, ta shohë si pjesë të historisë së vet, jo si turp apo dobësi. Sepse plagët e padukshme kërkojnë dritë: dritën e ndërgjegjësimit, të pranimit dhe të kujdesit për veten. Secili nga ne bart plagë të padukshme. Ato nuk na përkufizojnë si të thyer, por si njerëz që kanë përjetuar dhe mbijetuar. Dhe ndoshta, bukuria e tyre më e madhe qëndron tek fakti se na mësojnë diçka që nuk shkruhet në asnjë libër: se njeriu bëhet më i plotë jo kur nuk ka plagë, por kur guxon t’i kthejë ato në urë drejt një jete më të vetëdijshme dhe më të thellë./QendraPress