Rritja e ndjenjës së vetmisë në epokën e digjitalizimit;Shkruan; Mrs.Nazmije GASHI,psikologe

                Në një botë ku teknologjia ka zënë një vend qendror në jetën e përditshme, duket paradoksale që vetmia po kthehet në një nga shqetësimet më të mëdha të kohës moderne. Në vend që të jemi më afër njëri-tjetrit përmes lidhjeve digjitale, shumë individë ndihen më të vetmuar se kurrë më parë. Kjo dukuri është shndërruar në një fenomen psikologjik me pasoja të thella për shëndetin mendor dhe mirëqenien sociale të individit.

Vetmia nuk është thjesht mungesë e kontaktit fizik me të tjerët; ajo është një përjetim subjektiv, një ndjenjë e thellë shkëputjeje emocionale dhe mungese përkatësie. Në epokën digjitale, njerëzit komunikojnë më shumë, por shpesh në mënyrë formale dhe të ftohta. Mesazhet e shpejta, pëlqimet dhe ndarjet në rrjete sociale nuk zëvendësojnë ndjenjën e lidhjes së vërtetë, as bisedat kuptimplota dhe prezencën e ndërsjellë.

Të rinjtë janë veçanërisht të prekur. Studime të shumta tregojnë një lidhje mes përdorimit të tepruar të rrjeteve sociale dhe rritjes së ndjenjës së vetmisë, depresionit dhe ankthit. Ndërkohë që platformat digjitale ofrojnë hapësirë për vetë-shprehje dhe lidhje virtuale, ato shpesh krijojnë iluzione të realitetit, presion për përfaqësim të jetës “perfekte” dhe ndjenjën se “nuk jemi mjaftueshëm”, duke ushqyer izolimin.

Në fushën e psikologjisë, vetmia e zgjatur lidhet me pasoja serioze: rritje të simptomave depresive, ulje të vetëvlerësimit, vështirësi në ndërtimin e marrëdhënieve dhe ndikim negativ në funksionimin kognitiv dhe fiziologjik. Në kohë krize globale apo pas izolimeve të gjata, siç ndodhi gjatë pandemisë, ndjenja e vetmisë u bë edhe më e thellë dhe më e përhapur, duke vënë në dukje se lidhjet virtuale nuk mjaftojnë për të përmbushur nevojat tona emocionale.

Psikologjia klinike gjithnjë e më shumë nënvizon rëndësinë e ndërtimit të lidhjeve autentike. Profesionistët e shëndetit mendor punojnë me klientët për të identifikuar dhe përballuar burimet e vetmisë, për të zhvilluar aftësi ndërpersonale dhe për të nxitur ndërgjegjësim emocional. Në këtë kontekst, edukimi emocional dhe zhvillimi i aftësive sociale që në fëmijëri janë thelbësore për të parandaluar izolimin në të ardhmen.

Në përfundim, epoka digjitale ka sjellë lehtësira të mëdha në komunikim, por edhe sfida të reja psikologjike. Për të luftuar vetminë, nuk mjafton të jemi të lidhur përmes ekranit, është e domosdoshme të jemi të pranishëm në mënyrë të vërtetë me veten dhe me të tjerët. Lidhja e thellë njerëzore është një nevojë themelore, jo një luks, dhe rikthimi i saj kërkon vetëdije, përkushtim dhe guxim për të ndërtuar marrëdhënie reale, të mbështetura në ndjeshmëri, mirëkuptim dhe pranueshmëri./QendraPress/