Fryma poetike e së dielës me poetin;-Sabit RRUSTEMI
I GJITHANSHMI
( Sabit Rrustemi, kushtuar babit Zija)
nuk kam menduar se t’lë pa frymë vdekja Ty
larg qoftë
as edhe një çast
thosha me vete
s’ka qysh ta ngjet
se ti lehtësisht
me një lëvizje trupi dore a syri
mund ta lije duke qeshur
a folur vetëmëvete
si të lojturit mendsh
të përhanurit
a si dikush që zgjohet prej gjumit jermueshëm
e ecë e ecë derisa nuk e prekë një dikush tjetër
prej kur të njihja
mbi gjysmë shekulli e fiu
ti ishe ai i paprekshmi
ai i përkëdheluri prej të gjithëve
si i pari
më i madhi n’atë trup të vogël
që me një frymë mund të të rrëzonte
po,
ec e preke
madje as me gishtin e vogël
përdersa ti i kapje për veshi e për hunde
edhe burrat me shervete rreth veshëve
e mustaqe të dredhura afër veshëve
ju hipje dhe në qafë
e mund t’i bëje qull dhe me një kalem ujë
se
dajtë e fortë i kishe
një orë e sa udhë bëje këmbë prej kodrës në kodër
e prej malit në mal
e asnjë vremç nuk guxonte të të trembte
madje as mëllenjat që na i shtinin të dridhmet
me ato fluturime e britma
lëre më njerëzit
po ty nuk të rrëzonte as gomari
kali nuk ta mëshonte shqelm kur e kapje për bishti
e nuk të vriste as karaxha
ai mëzati errëzak i Xhelëve
që krejt ia kishim frikën
sa herë vinte pranvera e ai hante jeshil
me namin e të parit ti shkove larg
shehrin e Gillanit e bëre Lamë mielli
me shkuarje ardhje
e shkele dhe Shkupin
e për Preshevë e Kumanovë mos t’flasim
si bindebiri vetë
më vonë kërceve shkove larg
perëndim e lindje i kape në valle
e i bëre lole
amidis Gjeneve e Parisi
sa nuk t’mjaftoi as Stambolli
daja
ai më i madhi
sa herë t’thoshte
ti, njime
një pllamë njeri e tri seri
kur t’shihte duke e luajtur Deli Agushin
thoshte
jo more tybe s’je ti
e mos ta përmendi tash Fujzën
a Vallen e Kaçakëve
dhe njëherë s’tregove se hapat e parë i luajte
mbi shpinë dashi e cjapi
derisa u shtrive n’kokërr shpine në një lëkurë bualli
besa
i a more dorën mbledhimit
dasmës e pajtimit
sa dhe t’parët e besimit
pa ty nuk e nisnin lutjen e faljen
e çka po do më shumë
jetës ia pive lezetin
ku deshe preke
puthe
e valle loze
derisa edhe djallin e përzure prej gote
kujt dorën s’ia shtrive
po as thatë kurrë kujt s’ia ktheve
tapinë e të gjithanshmit
ta dha vetë Anton Çetta
e ç’deshe më shumë nipçe
me ty keq u mashtrua vdekja
hajt Tungjatjeta
( 11 Shtator 2021 )
/www.qendrapress.com/
