Fryma poetike e së mërkurës me poeten ;Mimoza ÇOBO

AJO GRUA LËNGON, POR NUK JEP SHPIRT

———————————————————–

Mbi tempullin e një gruaje, kalëron një re e frikshme,

drithëron ajrin e përgjumur, si kope ujqish me angullima,

në kopshtet e ngazëllimit, bie një heshtje e dhimbshme,

mbi qerpikët e asaj gruaje, krakëllijnë vetëtima.

Atë se frikëson reja, që mjegullon nëpër terr,

shkel me hapa vetëtimash shtigjeve me brymë,

rrëzohet dherave, por ngrihet lis me gjethe e degë,

shkel mbi gjarpërinj dhe përsëri merr frymë.

Aromën e muzës së avullt, lë brazdave në ugarë

dhe flladin erëmirë, ku pinë limfë perënditë ,

nën hënën e përgjakur, e ndjekin dyzet jaguarë ,

ajo grua lëngon, por përsëri nuk jep shpirt.

I vënë gremça në nofulla, ajo s’bie në rrjetë,

kapen pas hijes së saj ,kur fluturon te retë ,

e kryqëzojnë në trungun e rrufesë, ajo bëhet dritë ,

mbërthen jetën me dhëmbë dhe nuk jep shpirt .

Ajo grua shkel shtigje të pashkelura, me brymë ,

dyzet jaguarë e përndjekin në shkretëtirë,

vallëzon mbi dunat e rërës e i godet me frymë ,

shtrëngon jetën me dhëmb dhe nuk jep shpirt.

Mbi tempullin e gruas kalërojnë stuhi të frikshme,

që se njohin fuqinë e guximit të saj ,ku buron,

energjia e mëmësisë dhe e bëmave të ndritshme,

ajo mijëra herë të rrëzohet, jetën me dhëmbë shtrëngon.

/www,QendraPress.com/