Çaste poetike me poetin;-Xhemdari KASTRATI

KOHË MË PARË

——————————–

Pashë, duke shëtitur përmes Ilirisë

Moti të mbjellura të kuqe ca molla

Këto toka dikur ishin të Shqipërisë

Më erdhi për t’qa, veten e mblodha.

Pashë shtëpi të rrënuara nga moti

Lumej plot me gurë, mbetur pa ujë

Më tej ca njerëz t’mallkuar nga zoti

Në vendin e tyre, ndiheshin të huaj.

Pak kohë e keqe, ishte fundvjeshtë

Filloi dhe bora të lëshonte ca fjolla

Diçka m’dukej lartë atje në bjeshkë

Ca vija të zgjatura, të kuqe, të holla.

Më tutje një fushë, fushë e titanëve

E zgjata kokën, vështrimin e hodha

Hasa në gurin e vjetër të dardanëve

Ç’më ka mbetur pikë, pse se vodha.

Ta sillja në Kosovë nuk e kisha frikë

Por desha ta çoj më lart në një vend

Tua spjegoj atyre për këtë vend epik

Që është vend i huaj, tu bie në mend.

Thellë në atë vend ca ëndrra takova

Në agoninë e gjumit ato zgjuar rrinin

Për një bisedë t’shkurtër u mundova

Nga lashtësia, mos vallë diçka dinin.

Rrinin me shekuj këtu mbi këtë fushë

Dhe pritnin çdo ditë dikujt t’i rrëfehen

(do duhej një ditë t’i dëgjon dikush)

Më pas, në varre, në qetësi të prehen!

/www.QendraPress.com/