Çaste poetike me poeten;-Donika Meta GJURA

Je toka që mban barrë

————————————–

Si në netët me dëborë,

dhe në ditët me Diell zjarr

Bulqizë ti qëndron zgjuar,

si ujëvarë që nuk ndal.

Bulqizë më je krenare,

në mes malesh me re

Në çdo cep tëndin

nga një histori ke.

Je tokë që mban barrën,

e punës dhe me nder

Ku burrat nuk ndalen,

po punojnë pandërprerë.

Çdo gurë kromi me vlerë,

që ngrihet nga thellësitë

Është gjurmë e së vërtetës,

dhe barrë ç’rëndon mbi shpinë

Burra të djersitur,

mbi ballë ngjan si flamur

Mbajnë mbi supe një komb,

I quajtur “Krom” jo gur.

Jo, ti s’je vetëm kromi,

më i çmuari në Ballkan

Por je ajri, klima, qetësia,

që shpirti yt mban.

Ohh, Bulqiza ime e varfër,

je mbretëreshë me kurorë

Nga kromi, besa e fjala,

je pasuri që kurrë s’shteron.

Aty në gjoks të maleve,

sa laaaart je ngritur

K’tu tek ty o ballë larta,

ne u lindëm e u rritëm.

Ty moj e bekuar,

s’je veç një emër n’hartë

Por nga dita në ditë

ngjitesh lart e më lart.

Ti je vetë ai zë i thellë,

zëri i tokës që flet

Me jehonën e k’tyre burrave

që sfidojnë vetë jetë!

/QendraPress/