Çaste poetike me poeten;-Natyra MAVRAJ
A e kuptuat më në fund?
————————————–
Koha që nuk kthehet,
por na mëson
Dje… sa shumë ishim!
Na zinte një sofër dhe
nuk e kishim ngushtë!
Hanim me një pjatë dhe nuk e
gërrtisnim njëri-tjetrin.
Edhe më të voglën e ndanim bashkë!
Flinim në një shtrat –
dikush tek këmbët, dikush te koka.
Ishim të mbushur me:
Qartësi. Ndërgjegje. Ngrohtësi.
Dashuri deri në pafundësi.
Sa shumë më mungon ajo kohë e artë…
dhe sa shumë do të doja që të
kishte vazhduar po ashtu,
si ritmi i dikurshëm. Por gjërat ndryshuan.
Ata që lindën nga një bark,
që u ushqyen nga i njëjti gji…
sot janë bërë të largët.
Sepse posedojnë pak më shumë material.
Sepse kanë më shumë publicitet
. Sepse harrojnë rrënjët.
Harrojnë ngrohtësinë.
Harrojnë dashurinë që i rriti.
Do të kenë shumë…
edhe më shumë…
Por jo më shumë se unë dhe ai tjetri,
që ruajtëm ngrohtësinë
dhe dashurinë e fëmijërisë.
Unë ende me atë dashuri ushqehem.
Ende marr frymë lirshëm!
Ata menduan se gjërat i japin vlerë njeriut.
Pranuan të përqafojnë egon,
për të kapur diçka që ka çmim të madh.
Por humbën. Humbën ata që, kur u rrëzuan,
i ngriti dikush që nuk i la vetëm.
A e kuptuat më në fund?
Vlera e njeriut matet me shpirt,
jo me gjëra materiale për të
befasuar sytë e të tjerëve!
Edhe po të arrish çmimin e pasurisë,
mos harro:
Jeta është e shkurtër.
Çdo ditë trupi yt gërryhet.
Flokët thinjen.
Do të qeshësh më pak.
Do të qash më shumë.
Do të kesh më shumë vetmi sesa shoqëri.
Ndaj…
Mundohu që ditët e tua të mbetura t’i
ndash me ata që e duan shpirtin tënd,
jo gjërat që ke.
Ata që duan përqafime të ngrohta.
Ata që duan dashuri,
Ata që duan ty, ashtu si je.
Mosmirënjohja është virtyti më i lig.
Largohu prej saj.
Përqafo njerëzoren.
Përqafo shpirtin.
Ajo është pasuria më e madhe
që do kesh ndonjëherë
/QendraPress/
